Un San Xoán distinto: A festa do Areal

Last updated on 25 / Xuño/ 2015

Coñecimos esta festa de pura casualidade. O noso veciño Javier avisounos: “mirade que mañán pola noite facemos unha festa distinta, unha festa moi especial, aló embaixo en Berres”. E pola forma na que o contaba sabiamos que había nesa festa algo distinto á típica celebración veciñal do San Xoán, algo que o facía diferente.

E así foi. Chegamos ao Areal de Berres (A Estrada), a marabillosa praia fluvial do Ulla rehabilitada polo escultor Gañete e un grupo de veciños concienciados da zona. Toda esta marabillosa área fluvial, repleta de esculturas que remiten ao noso pasado mítico, ao igual que esta Festa do Areal, é propia da sociedade civil, sen financiamento público de ningún tipo. E aquí estaba a sociedade civil.

Este é un San Xoán no que só hai unha fogueira, e é pequena. Pero acendela é todo un ritual. Nun dos lugares máis escénicos do río Ulla, os mozos e mozas de Berres e parroquias próximas escenifican un ritual deseñado por eles, un espectáculo evocador no que as barcas no río, as luces que corren agachadas entre as árbores na ribeira de enfronte dan paso a unha coreografía ritual ao redor do lume que vai ser prendido.

Copas de calidade, música que mestura a raíz coas avangardas, e á unha da mañá comezan os concertos. Unha intérprete soa no escenario comeza cantando ópera e o clavicordio, pera irse crecendo, ela soa, e interpretar grandes éxitos do soul. O cruceiro está rodeado de velas prendidas que se revisan continuamente, e entre a carballeira flamean as enseñas da festa, creando un escenario atemporal, de fábula, que todo o mundo respecta escrupulosamente.

Onde un agardaría as consabidas rancheras prefabricadas, esta marabillosa festa do Areal amósanos e demóstranos que hai máis Galicias, e que é posible ter un gran festorro e que todo sexa elegante e divertido. Aínda que en moitas partes de Galicia o San Xoán continúa a ser a festa da “gran familia”, da comunidade aldeá, nas cidades como Compostela hai que vivir miserables momentos para acadar unha sardiña mal feita, ou ándase a facer o parvo, marcando vanos territorios minúsculos para min-e-os-meus-colegas en praias superpopuladas que tufan a viño rancio e cubata mal feito. Hai máis Galicias, e por sorte seguen vivas e con forza.

O ano que vén, achéguense ao Areal e van alucinar como nós o fixemos. (Está a quince minutos de Santiago)

Fotos: Sole Felloza