En defensa da hamburguesa rural galega

Empratado e foto: Sole

O outro día, en Austin, mentres nos tomabamos unha impresionante The Coronary (o nome desta burguer de dimensións e complexidade catedralicia o di todo), decateime do moito que me gustaron a min as hamburguesas. Pero non calquera hamburguesa. As grandes e inxustamente esquencidas hamburguesas do rural galego.

Só hai uns sitios no que teño tomado hamburguesas tan boas como as dos mellores sitios neiorquinos ou texanos: nalgunhas tabernas da costa ou do interior de Galicia. Podían ser, poñamos, as seis ou sete da mañá, viñas dunha noite de marcha, e aquela hamburguesa servida nunha taberna recén aberta, nun viciado ambiente de fumadores tardíos, sabía a gloria. E si, poderán dicir que ás sete da mañá, despois de toda unha noite de festa, calquera cousa entra ben. Pero non só era iso, sen dúbida.

As grandes hamburguesas só se atopan en contados e selectos bares do país, son un luxo só coñecido polos iniciados. En pan de bóla feito á leña, recén traído da panadería. Con carne picada -moitas veces seguro que feita a partir de aproveitos que non saíron doutro xeito-, sazonada e especiada alí mesmo no bar pola señora da cociña, un día antes, co sabor do perexil fresco, do allo ben metido na tenreira do país ou na vaca vella. Cunha leituga e tomates traídos da horta do propietario, e o touciño, con sorte, da última matanza. E, se tiñas aínda máis fortuna (e hai noites afortunadas, aínda que non sempre no amor, non é?), a esa hamburguesa lle caía un ovo da casa de agasallo no medio. Esas hamburguesas, convertidas nunha exaltación do produto do país, sempre se me asemellan tan tradicionais, tan de toda a vida, como a carne richada ou a caldeirada de maragota e pinto. E seguro que xa o son. Tan das nosas vidas. Mentres moitos locais sucumben ao cómodo panbimbo e aos packs de catro ou oito burguers, eu homenaxeo aos taberneiros que antes de abriren o bar para mariñeiros, obreiros, xubilados insomnes e bébedos, pasan pola panadería para mercaren esas boliñas que empanan e aos cociñeiros ou cociñeiras que preparan a carne que enche algunhas das mellores hamburguesas do mundo, consolo das noites frustradas e alivio das resacas inminentes. Hamburguesas anónimas, sen sona. Tesouros proteínicos. As hamburguesas do rural e da costa galega.

Ao mellor pídesme algunha recomendación, pero pasaron algúns anos desde que comín a última gran hamburguesa. Pero ao mellor ti coñeces algún sitio interesante para pedir unha con queixo, ovo, todo iso…Déixaa nos comentarios.