Esa ensaladiña rusa de bote

Last updated on 7 / Xullo/ 2010

O outro día en Baleira -concello rural de Lugo famoso estes días porque onte transportaron en helicóptero por riba da fraga da Marronda un San Francisco de máis de 800 quilos- pasounos o seguinte sucedido. Chegamos a un restaurante, moi concorrido por peregrinos. De primeiro: ensaladilla rusa, lentellas…de segundo, lombo adobado, ovos con xamón, filete de tenreira. Non son prexuizoso: tendo a sentarme nos sitios pensando que, ata a comida máis corrente e menos imaxinativa, pode ser fantástica se está ben feita e conta cuns bos profesionais que coiden do produto e da súa elaboración. Mortos de calor, pedimos ensaladiña.

-Moi ben -tomouse a comanda.

A camareira abreu unha porta dun almacén e diante nosa sacou un tarro de cristal. Nos quedamos mirando entre nós. Miramos o tarro.

-Aí vai a nosa ensaladiña rusa.

Visualicei a cociña do restaurante, o bote grande de maionesa Kraft, o escorrer o líquido do bote de cristal, o zoupeteo dunha tonelada de maionesa, chof, remexe, remexe. Xa saen os primeiros. Intragables. Supoño que habería algo de aprensión. Pero tamén de cabreo.

Que pouco nos queremos. Que pouco pensamos no futuro. E que moito temos que mellorar. Imaxínense esa ensaladiña rusa, feita con hortalizas da praza, ou da casa, e unhas boas patacas de Baleira, e unhas boas cenorias, e uns bós chícharos. A un pouco de cariño e profesionalidade terían unha ensaladilla rusa brutal, memorable. Así é o prato máis famoso de Casa Conchi, en Cotobade, por exemplo, e o comedor está cheo de ensaladillorusos fanáticos. Todo máis barato que o bote de cristal do Lidl e a maionesa Kraft. Pero non. Pensamos que os peregrinos non falan con outros peregrinos, que non diseminan o que ven. Pensamos que todo dá igual. E non dá igual. Se vives en Baleira, en Corme, en Folgoso, en Celanova ou en A Cañiza, ou en Pontevedra, ou na Coruña, non te pode dar igual. Non se pode meter o peor xénero do mundo e cobrar 55 euros por cabeza, como nos pasou o outro día nun restaurante de Sanxenxo, e por riba pretender que o cliente fidelice e volva. Parvos ou parvos e medio!

E logo fanse campañas publicitarias, claro, aínda que ninguén se atreva a dar as cifras reais que inspiran esas campañas, e que non son nada boas; son tan malas, de certo, que o goberno actual recuperou esta acción feita polo goberno anterior. Eu son optimista: creo que melloramos, e creo que a mellora é notoria. Pero tamén creo que hai que ser radical na mellora e non agardar ao 2030 para que non nos metan a ensaladiña de Lidl diante dos nosos ollos sen pensar que iso non vai ter consecuencias.

19 Comments

  1. 6 / Xullo/ 2010

    Uff, uff, uff…….

  2. Antón
    6 / Xullo/ 2010

    Sempre lembrarei unha tapa de polbo en Vilagarcía… os cortes de rabo, por grosura e diametro, semellaban moedas daquela de 25 pts… as do burato do medio… estaba cuns valenciáns, non sabia que careto poñer…
    Eu, que poderia ser xulgado de xenocida por un xulgado polbeiro; na miña vida vira pulpo tan “delghado” nen tan “fisno” cortado.
    Hai cousas merecentes de cacharela!!

  3. Pablo
    6 / Xullo/ 2010

    Pois sí, e canto máis turístico, peor. Da pena ver os turistas comer esas racións insípidas e carísimas do Franco en agosto. Logo dirán cando volten a Madrí: “Joer, pero qué bien se come en Galicia!!”. Se eles souberan o ben que se come na Galicia de verdade…

  4. Christina
    7 / Xullo/ 2010

    Hoxe estiven no Chocolate, un local de Vigo que fai un menú por 8 euros. Un menú boísimo, feito con agarimo e con profesionalidade. Non había ninguén máis ás 3 da tarde. Así nos vai…

  5. david
    7 / Xullo/ 2010

    vin cousas que vós non creríades; cebar becerros con esterco das granxas de pitos; matar, como costume xa, as crías das vacas cando nacen porque van a 12-20 euros; cargar vacas enfermas nos camións para que cheguen vivas aos matadeiros; administrar antidiuréticos a animais para aumentar o seu peso; inzar de herbicidas durante anos e anos as leiras para producir o silo de millo; estercar con puríns de cochiqueras cuxos porcos sobreviviron a forza de antibióticos

    e todas estas cousas sucederon ao mesmo tempo que a miña clase campesina se desfacía, sometida a presións ideolóxicas, económicas e laborais insoportables

    serei dos últimos que probou mazás grandeales, canles, pirurellas moles, pirurellas duras, de san xoán, fariñentas, repinaldos, dos últimos que atenderon parideiros con respeto, dos que sentiron dicir non a certas cousas nas súas casas, dos que se foron ou botaron fóra cando viron o que chegaba

    e como é claro, xa non son un campesino,

    os meus fillos toman royal gala, golden, e se cadra unhas tabardillas para asar ou facer unha torta Tatín,

    colliamos anguías nos regos, úlas as anguías,

    etc

    ti es optimista, eu á miña maneira tamén, é difícil ser consecuente co optimismo: dá máis traballo que queixarse

    pero eu dígoche que o problema que se expresa nese bote de zaramallada é máis profundo e extenso do que parece e afecta a moitos e diversos planos, desde o idioma ata os cortalumes arqueoilóxicos; o xantar e a lenta, silenciada,vergoñenta, inxusta desaparición do campesiñado, feridos na súa propia dignidade, os últimos da súa caste de cerne neolítico; sabes Manuel: é o tema dos incendios, aquela foto terrible do satélite hai uns anos, como se os fumes sobre o Atlántico fosen os cabelos grises dunha testa moi gasta, moi confusa, como se fose a pantasma da nosa propia conciencia da destrucción; o que se expresa aí é este goberno e quen o votou: que fácil é imaxinalos en certos contextos, epítomes da malicia, a ambición, a vulgaridade e a ignorancia

    e calo, porque se por riba de mal comido che dou esta sobremesa vas aviado

    apertas e castelos que non falten, dan perspectiva espacial, temporal e cultural, e algún outro -al por aí

  6. Fernando
    7 / Xullo/ 2010

    Uff. David. Que dose de realismo. Concordo contigo

  7. 8 / Xullo/ 2010

    un saudo don m.gago
    el fin de semana pasado ese mismo menu,pero agregando
    caldo galego,tomamos durante dos dias en una franja
    que va de Muros casi a finisterre,el 98% de las”casas de comida casera”
    que es como se anuncian muchos restaurantes,con un afluencia y exito,
    entre los comensales venidos de “Madri”como nos comentaba una chef de la zona y si quieres algo “especial” con llamar el dia anterior te sirven la mariscada que quieras,aunque de setos con las crisis hay pocos,pero se sorprenderia la cantidad de comesales” con posibles amantes de la ensaladilla rusa.
    quique martinez / Padron

  8. 8 / Xullo/ 2010

    Eu son superfan da ensaladilla rusa. Como digo, o problema non é tanto o prato -entendo que non todo o mundo ten a formación ou o desexo de dedicarse a fórmulas máis innovadoras, senón a calidade do produto e da elaboración.

    Se aquela ensaladiña rusa estivera boa, sería o primeiro en louvala. O que me preocupa a min é, máis ben, a sensación de que “todo vale” e o pouco coidado no que se fai.

  9. 9 / Xullo/ 2010

    Nomes. Hai que dar nomes.

    Debaixo das autoestradas e os paseos marítimos fica agochada a Galiza da que fala david no seu comentario… :/

  10. Xosé
    10 / Xullo/ 2010

    Moi bo o comentario de David, con ese toque Blade Runner. Fíxome lembrar que na miña aldea había máis variedade de mazás que as que podo ver hoxe nun supermercado. Si, as de San Xoán, repinaldos… as de tres en cunca.
    E a todo isto lle chaman crecemento… económico.

  11. REFLEXF4
    11 / Xullo/ 2010

    PODIA SER PEOR, PO LO MENOS TUVECHEDES A SORTE, DE QUE O BOTE SALEU
    A VOSA VISTA.
    FALTA DE CARIÑO,PO LO QUE SE FAI, EN FIN…..

  12. Elena
    11 / Xullo/ 2010

    Que experiencia máis pésima!!
    Pero coa perspectiva que leva isto desgraciadamente parece que vai ser o normal: Comida prefabricada envasada para fartar e non para saborear e ter en conta os nosos produtos, o noso saber facer, o comer san…Que pena!!! Pero que hai intereses en que esto sexa así? Cando Galicia se destaca polos seus cociñeir@s e polos seus produtos e por tratalos con cariño, esmero e respeto e non por abrir unha lata de conserva, de pésima calidade, e servila- mesturala a vista do cliente de esa maneira. Estamos retrocedendo e é preocupante.

  13. Uxio
    13 / Xullo/ 2010

    Manolo, é que una vez comida a de Pacita as demais ensaladillas non dan a talla. Que recordos!

  14. 16 / Xullo/ 2010

    Josele, borrei o teu comentario porque en Capítulo Cero non se toleran os comentarios inxuriosos e maleducados cara ninguén: nin aos redactores dos posts nin cara as persoas ou lugares aludidos nos posts. Se queres volver publicar un comentario, faino desde o respecto cara as partes aludidas, o cal non quere dicir que non teñas ou poidas expresar discrepancia.

  15. 16 / Xullo/ 2010

    E despois os “lastimeros y llorosos” son os demáis :p (vai por Josele)

  16. josele
    16 / Xullo/ 2010

    Bueno, de acuerdo, como tú quieras… supongo que así es como funciona la “grandeza” de esta democracia.

  17. artabris
    19 / Xullo/ 2010

    como neste país hai o que hai, aínda que teñas 1 ou 2 carreiras ás veces tes que te dedicar a outros temas, que hai que sobrevivir (non digo “vivir”) e por iso dediqueime á cociña, en 3 sitios, por suposto comida tradicional, ou tradicional minimamente actualizada, eu sempre procurei dar o mellor da miña capacidade culinaria, aprendida de miña nai e da miña avoa, dende o punto de vista de que como apunta Magago o tradicional ben feito pode ser fenomenal. A min pásame como a ti coa ensaladilla, eu querer querería que fora ighualiña que a que fago na casa cando non hai presa, pero eses saquetes de conxelado… non hai quen compita, sobre todo se hai que facer un menú para 20, e non sei cantas tapas, e es 1 soa na cociña… imposible. Pero incluso eses saquetes con maionesa kraft, pode ser decente, e ter o toque persoal. Eu polo menos aínda podo presumir que @s clientes/as me deran felicitacións, pero si a cociña non se profesionaliza, se a hostelaría segue sendo o recurso contra o desemprego, mal imos, mal pola propia hostelaría, e mal porque @s empregad@s non cualificados seguiran estando “putead@s” por moito tempo.

    Unha mágoa.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará