Last updated on 1 / Maio/ 2008
O lugar, desde logo, prometía. Un casal restaurado preto de Santiago, cun conxunto de antigos edificios, alpendres, palleiros, rehabilitados na aba dun monte, no medio dunha aldea. O comedor era bonito, coidadosamente decorado nese estilo rústico global (que non rural) de moitas casas rehabilitadas para turismo entre aquí e o País Basco: bastantes mesas que daban contra unha gran cristaleira sobre o que se abría un fermoso e pequeno val, cheo de veigas, bordeado por bosques, e o río polo medio. Entre que era tarde e que o lugar prometía, facíasenos a boca auga. Chegou a camareira:
-De primeiro, almejasalamarineraelangostinosáprancha.
Confeso que me estrañou un pouco.
-¿E de segundo?
-Pois de segundo temos churrascodeterneraoudecerdoentrecotchuletachuletónchuletilla bacalaoalhornomerluzaalagallega.
Para a miña sorpresa, estaba ante un caso máis da misteriosa carta predefinida inmemorial galega. Un documento secreto e eterno que se lle dá a todos os novos establecementos: a carta predefinida garántelle o éxito popular pero atención, calquera desviación das especialidades clásicas significará a anulación inmediata da licenza hosteleira municipal. Seguramente se preguntas por ela todos cho negarán. Pero é certo. Mira se non, o novo establecemento que abriron na rúa do Vilar de Santiago. Decoración moderna. E nin un mísero revolto, por Deus. Toneladas de luras á romana e pementos de padrón, de ameixas conxeladas e zorza con patacas. Unha carta estándar que algúns tentan vender como cociña tradicional, pero non te enganes. En realidade, é a cociña do mínimo esforzo.
Nesa casa de turismo rural gastáronse ducias de miles de euros nunha fastuosa rehabilitación, pero non gastaron nin un só peso en investigar a tradición gastronómica local do medio rural no que precisamente se basea a súa oferta hoteleira. Sirven exactamente o que menos traballo e máis ingresos dá na cociña: o churrasco e a grella (con todos os meus respectos ao churrasco, que me encanta). E non se trata de facer escumas en cada receita nin de forzar unha vangarda ou algo similar, senón rastrexar a horta local, as carnes da contorna, as elaboracións de pucheiro da tradición doméstica, falar cos pescadores do río Tambre para aproveitar as troitas excelentes do río, os embutidos do porco, os postres das avoas, os queixos. Ai, os postres. Chegou aquela camareira a tomarnos nota. Sacou a libretiña co boli e dispúxose a recitar. Eu adianteime:
–Tartadequeixotartaheladatartaalwhiskyflanpiñamelocotón -reciteille.
-Buá! -exclamou ela cos ollos abertos- ¿como o sabías?
E como non o vou saber. Se teño escoitado ese recitado, nesa mesma orde, centos de veces en todo o país. O máis incríbel é que funciona. A sala estaba ata os topes de xente da contorna que come no local o mesmo que na súa casa a Noiteboa ou no día do patrón, e que busca precisamente iso. No meu caso, eu visito un restaurante como un xeito máis de turismo, no que me gusta explorar as especialidades locais. Pero, para moitos propietarios, a principal preocupación é facturar co mínimo traballo e a máis escasa formación do persoal de cociña. Mételle brasa e énchelle o prato. Poden estar tranquilos porque a carta predeterminada inmemorial e secreta funciona. Pero non con todos. E cada vez menos.
Eche o que hai. ¿Penso mal se penso que tiraches pola estrada de Santa Comba pero non saíches do concello de Santiago?
Auga. :-)
¿Ás beiras do Tambre entre Ames e Negreira?
Auga. Xa vexo que hai moitos sitios similares na contorna da capital. :P
Outra cousa non haberá, pero destes…
Da pistas.
Non é relevante coñecer o local en concreto; era só un exemplo, porque hai moitos similares por todo o país.
don manuel gago tiene usted una ironia en los comentarios gastronomicos propio de don camiloj. cela,felicidades
Grazas, Henrique, unha honra que pase vostede por aquí.
A carta debera ter un encabezado:
MENU:
Adiviña.-.Adiviñanza….
:-
¡Canta razón tés!…
Por desgracia, así é… debe estar na memoria colectiva ;-)
E despois, ¿café de pota con gotas?…
Unha aperta…