[lang_gl]Nas corredoiras de San Xurxo de Sacos (Cotobade).
Hai algo dramático, ruidoso e brusco na finalización do outono. Se a finais de outubro, os dourados dulcifican as cores das árbores e os solpores pousan o sol con suavidade, a invernía que entra xa en decembro provoca un último esforzo na natureza no que non hai concesións nin matices cromáticos. As últimas follas caen a un manto espeso vexetal que xa é podremia e humus. E as humidades non dan despegado do chan. A natureza é coma un animal cabreado, que xa non sabe en que dirección tirar. Esta explosión de carraxe antes do adormecemento do inverno vivímola facendo o sendeiro de San Xurxo de Sacos, en Cotobade (Pontevedra). É o PR G-29, rondando o canón do río Lérez. Non quero estenderme moito neste fermoso e completo paseo de natureza, auga, petroglifos e fontes, a través de longas calzadas inmemoriais que a maleza vai devorado. Mellor che quedan as imaxes. Fotos de Sole e Manolo.
[/lang_gl]
[lang_es]En las veredas de San Xurxo de Sacos (Cotobade).
Hay algo dramático, ruidoso y brusco en la finalización del otoño. Si hacia finales de octubre, los dorados dulcifican los colores de los árboles y los atardeceres posan el sol con suavidad, la invernía que entra en diciembre provoca un último esfuerzo de color en la naturaleza. Las últimas horas caen a un manto espeso vegetal que ya es podredumbre. Y las humedades no se despegan del suelo. La naturaleza es como un animal cabreado, que ya no sabe en qué dirección tirar. Esta explosión de rabia antes del adormecimiento del invierno la vivimos haciendo el sendero de San Xurxo de Sacos, en Cotobade (Pontevedra). Es el PR G-29, rondando el cañón del río Lérez. No quiero extenderme mucho en este hermoso y completo paseo de la naturaleza, el agua, petroglifos y fuentes, a través de largas calzadas inmemoriales que la maleza está devorando. Mejor te quedan las imágenes. Fotos de Sole y Manolo.[/lang_es]
Dúas patas de elefante arbóreo
O elegantísimo petroglifo da Laxe dos Cervos.
[lang_gl]
Zona superior da importante Laxe das Ferraduras, onde o artista fixo algo fascinante: gravou na pedra as pegadas dun rastro de cervos. Na zona sur do petroglifo hai unha escena de caza e tres ídolos cilíndricos.[/lang_gl][lang_es]
Zona superior de la importante Laxe das Ferraduras, donde el artista prehistórico hizo algo fascinante: grabó en la piedra las pisadas de un rastro de ciervos. En la zona sur del petroglifo (no se ve en la foto), hay una escena de caza y tres ídolos cilíndricos. [/lang_es]
Impresionantes as fotos. Teñome que propoñer dunha vez comenzar a andar polo monte.
Grazas polo teu comentario. Precisamente, o meu primeiro traballo como arqueólogo foi desbrozar o entorno dos petroglifos de Sacos. Moitas horas pasei en Fentáns e en Cernadelo, cando aínda o Lérez corría inconsciente dos seis encoros cos que o querían encadear.
Non sei se pasaches por alí, pero tiñas que ver como lle afectaron os lumes pasados ao petroglifo máis notábel do Coto do Rapadoiro. Aínda que creo que estiveron pegando algunhas das lascas desprendidas, outras partes da pedra parecen desfacerse. Unha mágoa.
he usado algunas de tus muy buenas fotos para hacer una entrada en mi blogg, sobre arqueologia y paisaje
un saludo
un antropomorfo , en mi opinión, no debe ser llamado “ídolo”;
……….. debería ser la representación de una roca antropomorfa genérica.
Galovart, grazas polo das fotos.
Sobre o tema do antropomorfo, non é a única que hai en todo o recinto. Pero alúdese á condición de ídolo porque presenta determinados atributos que fan chamativo un certo carácter sacral que o diferencian das outras figuras, equipadas con armas.
En todo caso, como podes observar no post, eu mesmo refírome a que se trata dunha definición máis literaria que científica.
Emocioneime moito ao ver estas fotos da miña aldea.
Moitas gracias por dar a coñecer a paisaxe desta gran terra.
Unha aperta.