Restaurante A Estación en Cambre: cando os detalles son o todo

Last updated on 18 / Outubro/ 2007

Comedor do restaurante A Estación (Cambre) nas antigas dependencias de Renfe

Non son home de fixarme moito nos detalles, pero hai veces nas que son os detalles os que se fixan en ti e se convirten nalgo moi importante. Mira o comedor de enriba: á esquerda, por riba desas mesas, pasa unha émula dun tendido eléctrico de posguerra; á dereita, un reloxo de estación, lembrando o pasado funcional deste espazo. Aquí, no restaurante A Estación de Cambre ( 981676911), hai como un montón de detalles que excitan o noso sentido da observación pero que non anulan o verdadeiro sentido de por que estamos aquí. Vexamos outro detalle que me deixou sorprendido:

Ben, este é un tomate recheo acompañado de escuma de queixo San Simón. Fíxate en que se tomaron a molestia de pelalo e logo pórlle, de novo, as folliñas. Pero…

…ao abrir un tomate un descubre que o recheo foi depositado coidadosamente en cada unha das cavernas interiores do tomate, sen alterar o máis mínimo a estrutura do froito!!! Quen se tomou este traballo? ¿Quería conseguir esta sorpresa para nós? O recheo é moi delicado: xogando co mesmo tomate, queixo, albahaca, suave, sen cambiar a propia textura e sabor do froito, enfatizándoo. Refírome exactamente a iso. Pero tamén que as camareiras coñezan perfectamente a maridaxe dos pratos da carta e a composición da adega da casa e saiban recomendala.

Nós optamos polo menú degustación, que cambia de semana en semana, por moito que sorprenda. E foi un baile de sabores e cores, que nin sequera agardabamos, cheo de sorpresas. Verás: comezamos cunha degustación de aceites de Tarragona, fantásticos, moi diferentes entre si, que a mesa deixou alí, entre prato e prato, para atenuar as esperas (que a penas duraron). Despois seguimos cun aperitivo: unha navalla en chupachup que contaba cunha cunquiña de sopa de castañas con aceite de fiuncho; logo seguimos polo devandito tomate que viches antes; logo seguiu unha vieira á grella con ensalada morna de lentellas e foie (incríbel, o mellor da sesión), e continuamos con bonito fresco asado en folla de parra sobre unha sopa de nécoras (intelixente solución para suavizar a sequedade -mínima- do bonito). O plato forte do menú era un capón confitado con crema de castañas e cogumelos que era un desfase. Despois da violencia gustativa do capón, pasamos a relaxarnos cun blue gin tonic, un sorpresivo cóctel de xenebra azulada de angostura, xelatina e capas de xeado e clara na zona superior. Rematamos a festa cun coulant de chocolate feito ao momento con xeado de leite. O café tamén, excelente. 36 euros por cabeza, pero ben pagados. Acompañamos o paseo cun Castillo de Monesma crianza 2000, un cabernet sorprendentemente mineral.

A sensación é como se Xoán Manuel Crujeiras, o propietario da Estación, e a notable condución da xefa de cociña, Bea Soutelo, reconstruiran o estado intermedio que non existiu entre a cociña tradicional galega e a invención da restauración contemporánea. E o resultado é, desde logo, sorprendente e recomendábel.

No interior do post tes fotos en detalle.

Cata de aceites

Aperitivo de navalla con sopa de castañas con aceite de fiuncho. Fotos: Sole

Vieira á grella con ensalada morna de lentellas e foie

Bonito asado con folla de parra sobre sopa de nécoras

Blue Gin tonic