Last updated on 16 / Xullo/ 2013
Acábome de emocionar vendo este vídeo que me deixou Pepe nunha ligazón do anterior post sobre Guidoiro Areoso e o seu paleosolo. Todo o mundo sabe que o Pindo é unha gran mole granítica. Xurdiu das profundidades hai máis de trescentos millóns de anos, “cando unha masa de magma granítico empezou a ascender e a atrevesar os estratos que estaban por riba”, din no blog República de Carnota.
Definitivamente, esta montaña é unha auténtica marabilla. A ver se un día teño a oportunidade de ver onde está ese conglomerado que garda outro dos centos de segredos da Montaña.
Sr. Gago, parece mentira que ande vostede con estas andrómenas.
¡¡Estamos falando do Monte Pindo, home!!. Esto que ves non che é máis que o cuncheiro dos antigos Xigantes que alí vivían. É unha proba irrefutable de que eses seres de grandes dimensión non che eran tan míticos, e indudablemente viviron neste entorno máxico, e tanta foi a súa importancia que ainda están na memoria dos nosos maiores. Acaso, ¿cómo podemos pensar que a Natureza poida facer cousas como esa??. É imposible. Sonche restos dos seus banquetes. E esa muralla da que tanto falas, e que tan grande é, proba de vivían alí, e as dimensións estaban axeitadas ó seu tamaño.
E quen diga o contrario non é máis que un pagado polo contubernio cientifista que nos quere enganar a toda a humanidade. ;)
Por outra banda: sorprendente a achado, con toda o proceso erosivo que sufriu o lugar. Non se pode menos que darlles a noraboa Manolo, Marisa e a toda esta xente que está a estudar polo miudo todo o Pindo.
Ola Manuel, obrigado pola reseña. Cando teñas ocasión de visitar Carnota, con gosto che acompañarei ó lugar onde se atopa este conglomerado. É un pouco traballoso de chegar pero non é impracticable.
Saúdos.
E a escolla de música de John Cage, todo un acerto. Moito me gusta.
Ola Manolo: Coido que nalgunha ocasión xa me preguntaran por este conclomerado. Semella un conglomerado, efectivamente, mais non presenta fóseis senón restos de rochas ígneas e parace que tamén metamórficas. debe ser algún tipo de brecha ou conglomedado de falla de orixe tectónico-sedimentario. Unha boa idea é preguntarlle a Vidal-Romaní, profundo coñecedor da xeoloxía do Pindo. Apertas
Grazas pola aclaración, Fins!!
Bo material para exame de xeoloxia en secundaria! Parece conglomerado (termo xeolóxico) pero non o é. Son materiais graníticos sometidos a algún tipo de alteración. Non hai ningún fósil no vídeo. As formacións graníticas teñen máis variedade do que pensamos. O recomendable é preguntar aos expertos en granito.As elevadas temperaturas que se formou o granito do Pindo é sinxelamente imposible a existencia de fósiles neste lugar, entre outras cousas porque o granito se formou Km por baixo da actual superficie
Os rochas graníticas integran ás veces rochas metamórficas (rochas sedimentarias sometidas a elevadisimas presións) é interesante, pero é bastante habitual. Só é habitual atopar fósiles nas metamórficas sometidas a menor presión e que forman capas planas, como as pizarras, pero non hai pizarras no Pindo
A integracións destas rochas metamórficas faise por efecto do calor. O granito fundido arrodea rochas has anteriores. Porén no vídeo só se ven rochas ígneas (granotoides ou dito de maneira xeral, granitos). En calquera caso esa é a especialidade do Pindo: unha variada mostra de modelado granítico
O de Fins, todo un diagnóstico categórico para non ter mais información que media ducia de fotos e un video precario de 8 minutos.
Por eso a ligazón mandeilla a Capítulo O, de Manuel, que tén a curiosidade e a inquedanza intelectual acreditada.
E, para rematar, sí son fósiles. Son contramoldes internos de cunchas, alguna delas do xénero Haliotis. Levo feitas unhas poucas consultas que, finalmente, tiveron resposta positiva en canto houbo a posibilidade de proporcionarlle as mostras para o seu estudo directo a unha persona de cualificación superior ós seus prexuicios. Preferiría que tuvera sido unha persoa galega, pero ¡que lle imos facer!
Cando fixen o anterior comentario non vira os dous esclarecedores comentarios de Karl: ¿para que precisamos laboratorios e traballo de campo cando se pode chegar a unha conclusión por riba de toda dúbida dende a comodidade do despacho?
Desde logo, este blog pode perder moitos puntos de credibilidade con isto. Digoo en serio. E insisto, isto dase na bacharelato
Saúdos: Pepe dixo unha cousa ben certa. Que é moi aventurado pronunciarse sen observar en directo e in situ as mostras. Porén e feita esta salvedade, ségueme parecendo improbábel que se trate de fóseis. Son xeólogo, traballei con ígneas e vin algunhas formacións semellantes. Estarei en Carnota (Quilmas e Lira) este vindeiro xoves 4 na docencia dun curso da UDC, por se alguén quere acompañarme até o lugar. Podedes contactar comigo através do mail fins@adega.info ou chamando a ADEGA (981570099). Apertas ecolóxicas
Pois soa ben interesante, e sobre todo como posibilidade de explicar e recoñecer estes diferentes tipos de rochas e as súas peculiariades. Se subides, dade conta dos resultados da expedición!
O granito non pode formar contramoldes de nada orgánico, porque se forma a moitos grados de temperaturas, a temperatura necesaria para fundir as rochas
Ola Manuel, pídoche disculpas por terme metido en regueifas dentro da tua casa. Dou por rematada esta lea que non leva a ningures e se decides tirar o post e a ligazón ó lixo, podes estar seguro que non me parecerá mal.
Púxenme en contacto con Fins e tratarei de proporcionarlle a maior información posible.
Manteño o dito no 1º comentario: acompañereiche con gosto ó monte cando teñas vagar e, se fora posible, sabendo o dia cunha semán de anticipo. Sábados e domingos, sen problema.
Saúdos
Algo sobre o granito, por se a alguén lle interesa, Por Vidal Romaní
http://www.ciccp.es/revistaIT/textos/pdf/Juan%20Ram%C3%B3n%20Vidal%20Roman%C3%AD.pdf
os granitos resultan del repetido emplazamiento, desde los
tiempos geológicos primeros hasta la actualidad, de masas
magmáticas procedentes de la refusión de rocas previas
cuando el material de partida es ácido, o de procesos varia-
dos de diferenciación magmática, asimilación magmática o
de mezcla de magmas, cuando el material de partida es bá-
sico. Se pueden originar en zonas de colisión entre placas
continentales o en zonas de subducción. Las mayores masas
graníticas (migmatitas) se originan por refusión de sedimen-
tos u otras rocas preexistentes en contacto con los magmas
ascendentes desde zonas subcorticales o desde el manto su-
perior. Los cuerpos magmáticos se denominan plutones, un
nombre que viene de Pluto, el dios del mundo subterráneo y
de la muerte en la mitología griega y romana. Cuando los
cristales de las rocas graníticas presentan contornos geomé-
tricos (idiomorfos), se puede comprobar que en estas rocas, a
pesar de su carácter granudo, la orientación cristalina no es
al azar, pues algunos cristales, concretamente las micas y fel-
despatos, aparecen frecuentemente alineados. Cuando la for-
ma de los cristales es irregular (alotriomorfos), la orientación
cristalina solo se puede comprobar (fábrica deformativa) des-
pués de un análisis de sus ejes cristalográficos al microscopio.
Las orientaciones, según correspondan a un elemento lineal o
planar de los cristales, se llamarán lineaciones o foliaciones
respectivamente. Las lineaciones son mucho más pronuncia-
das en los gneises, donde existe adicionalmente una tenden-
cia a formar distintos niveles u hojas, lo que se traduce en pla-
nos según los que es más fácil el hendido (o la rotura). Sin
embargo, en la mayoría de los casos, la foliación o lineación
se debe a las deformaciones sufridas por la roca en estado
totalmente consolidado. Entonces hablamos de clivaje, es-
quistosidad o diaclasado.
Uno de los patrones de rotura más característico es el subesfé-
rico o de exfoliación, que da lugar a la definición de
domos rocosos a gran escala y bolos graníticos a pequeña escala.
Pois sería unha pena, pois o vídeo é bastante chulo e mostra un magnífico exemplo, e curioso, de exfoliación granítica por meteorización da rocha. Saúdos
IMPRESIONANTE.
Sen ánimo de incomodar a ninguén, quixera pedir que antes de emitir unha opinión nos tomáramos a molestia de leer o texto do blog e do video cun pouco mais de atención. NON SE FALA EN NINGÚN MOMENTO DE ROCHAS DE GRANITO CON FÓSILES. Moito ó contrario, remárcase a aparente incongruencia dunha formación que se diferencia de maneira rechamante das rochas da sua contorna, que SÍ son de granito. A conxetura que se defende no blog e subsidiariamente no video, é que este conglomerado, con seguridade unha brecha de escollera ou boleira tal como apontaba Fins, procede dos estratos que estaban por riba do batolito. Non hai contradicción ningunha co estado actual dos coñecementos xeolóxicos.
Afírmo tamén no blog que este conglomerado é o “derradeiro vestixio daqueles estratos sedimentarios”. Esta é unha expresión drámatica de mais. Se este conglomerado foi quén de resistir a erosión á intemperie é probable que existan mais vestixios no fondo das brañas, como a dos Aguillóns, abrigados pola protección de sedimentos mais modernos.
Pepe: A profundidade (condicións de P e T) á que cristaliza o granito, varios km no interior da codia terrestre, nas raiceiras do oróxeno hercínico que estímase que tiña uns 10km de altura sobre o nível do mar (anque xa comezara a erosionarse cando intruíu o plutón do Pindo) fai incompatíbel a presenza de estruturas sedimentarias como o caso deste pseudo-conglomerado. Trátase moi probablemente duns fragmentos relictos arrincados polo magma ascendente das paredes da cámara magmática. Estes fragmentos, ben do encaixante ou de magmas que cristalizaron denantes da intrusión dunha posterior vaga de materiais fundidos que os englobou, quedaron “flotando” no granito aínda fluido, que non foi quen de asimilalos totalmente, cristalizando antes e dando lugar a contactos netos e suaves e a unha apariencia pseudo-sedimentaria. Por veces a natureza gosta de imitarse a sí mesma e fainos estas brincadeiras.
Grazas polo vídeo Pepe, é moi chulo. O de fósiles parece ser proposta do autor do blog, que desde aqui saúdo respectuosamente. E digo eu, porque ostras ou abalóns, non podían ser cachos de centolas da época da dinastía Ming por exemplo? En calquera caso un xa se vai habituando a estas prácticas xornalisticas, non importa a verdade , o que importa é que algúen che lea. Saudos a todos e bo verán, sen critica o mundo seria moi aburrido
Karl, recoméndolle que volva ver o vídeo, que non está elaborado por este blog, especialmente o seu título ao principio. Recoméndollo antes de facer consideracións de medio pelo sobre este blog e o xornalismo.
Lea, clicke nos vínculos, ou sexa, na fonte orixinal (o “blog” ao que se refire Pepe e que vostede confunde co meu), siga os comentarios, as cousas que foi dicindo Pepe. O exercicio da lectura intelixente é sanísimo. Tamén lle recomendo un exercicio: cando queira falar mal de alguén ou acusar a alguen de algo, empregue o seu nome e apelidos. Ademáis de sanísimo e ceibador, automaticamente obriga ás persoas a verificar ben o que se di para non cagala. Ah, acéptanse desculpas. E, parafraseando a vostede mesmo nun comentario anterior, dígollo moi en serio.
Eu tamén son xeólogo como Fins Eirexas. E grazas ás indicacións de Pepe da Cañada visitei por duas veces o lugar indicado por el. Toda a ladeira ata chegar ao lugar está inzada de estruturas magmáticas ben interesantes. O “conglomerado de bloques graníticos” e unha delas e se formou do mesmo xeito que como se fan as diatremas ou chamineas volcánicas onde se atopan os diamantes. Non é o mesmo mais si moi somellante. Cando un mira polo miudo este conglomerado pode ver que se concentra nun tubo cilíndrico do que agora só se pode ver a parte superior (o resto está ainda soterrado na rocha ). E este tubo feito no granito do Pindo é o que está cheo de bloques de granito de diferentes tipos. Ten tamén ata algún bloque de riolita. Todos este granitos atópanse no Pindo. O dito tubo se sitúa entre o contacto de dous tipos de granito que conforman o Pindo. Un granito mais vello que é o que se sitúa no cerne do Pindo é o que da lugar á sua maior elevación (A Moa) e outro posterior que é o que constitúe o perímetro do Pindo (Lugar onde se Adora). Cando intrúe o granito mais novo é cando se produce esta ” diatrema” ou chaminea probablmente ligada a unha violenta explosión que fragmenta a rocha e produce o “conglomerado”. A rocha ainda que solidificada e cristalizada estába a elevada temperatura e presión e era moi mol e doada de deformar. É por iso que se estira e defórmsse adquirindo unha forma de cuncha. O cemento que xungue os bloques e unha pegmatita e formase a elevadas presións e temperaturas o que é incompatibel coa preservación de restos fósiles que mal se poideron formar e menos conservar a mais de 24 km de profundidade. É unha marabillosa mostra de estruturas magmáticas que todos os xeólogos debemos agradecer a quen a descubriu.
Lin con grande satisfacción o anterior comentario de Vidal Romaní, a quén saúdo afectuosamente, e alegreime muito de saber que pudo dar ca localización da formación obxeto de este post. O derradeiro obxetivo do video e do seu aventurado título era precisamente provocar o interés e a curiosidade, e que unha persona da autoridade científica de Vidal Romaní se tomara a molestia de atrapallar por unha ladeira tan brava, nomais que con vagas indicacións, supera con muito as espectativas. Coido tamén que a sua explicación é definitiva e deixa zanxada a cuestión.
Quero tamén agradecer a sua hospitalidade a Manuel a quen espero saudar en Mallou.
Alégrome moito de que todo quede aclarado, e que todos teñamos aprendido disto moito, eu o primeiro, e tamén quero agradecer a elegancia do profesor Vidal Romaní e de Fins Eirexas. Pepe, búsqueme por Mallou ou pregunte por min e será un pracer saudalo.