A descuberta

Last updated on 7 / Abril/ 2012

Eu estou convencido de que, para aqueles rapaces que non fumos educados directamente na cultura do viño (somos lexión, non ten que ver co mundo agrario dos nosos pais e as súas sopas de viño antes de ir ao colexio), hai un momento concreto, marcado, perfectamente recoñecible e identificable, no que de súpeto nos gusta o viño. Aquel líquido de maiores, aquel brebaxe de sabor pouco recoñecible en relación, por exemplo, a un refresco ou á propia cervexa, convírtese de súpeto nun compañeiro que vai acompañar, ben ou mal, toda a vida.

Nunca sabes por que acontece cando acontece, pero sucede; lembras todos os primeiros pasos dunha paixón. O meu máis antigo (e turbio) recordo do viño foi a típica borracheira infantil. Debía ser moi anano porque lembro que non asomaba moito por riba da mesa de formica da cociña da miña avoa, e sobre ela estaban dispostas unha serie de cuncas cheas de tinto caseiro das rías, ese tinto balsámico e salino do Barbanza. Curiosamente lembro o sabor da primeira, da segunda, da terceira, da cuarta…e ata alí chegamos, señores. O resto supoño que sería divertimento de tíos e avós e azoro de avoas, nais e tías.

Pero lembro ben, con moita precisión, como foi que eu aprendín a amar o viño. Foi exactamente nestas datas, moi posiblemente, un día coma hoxe luns ou como mañá, martes. Era o ano 1997 e ficara traballando, durante a Semana Santa, nun proxecto en Santiago. Un bo xesuita co que estaba ensarillado na edición dunha revista de cento e pico páxinas convidárame a xantar -supoño que lle darían pena as miñas trece horas diarias de traballo-. Comimos unha excelente grellada de mariscos e peixes no Santiago II -de aquela moi frecuentado por conselleiros- e para acompañar o xesuita pediu un Abadía da Cova. De aquela os Ribeira Sacra comezaban a despuntar dos mercados, e o soño de tintos de calidade andaban soando. Aquel Abadía da Cova, aquel mencía floral e fresco, pura froita, deume a volta. Ata o momento, como calquera universitario, o que eu bebera de viño tiña máis de purrela e destreza química berciana, por unha banda, ou con madeiramen riojano pola outra, que con caldos que falasen con ledicia e expresión. Aquel viño fresco, elegante e rebuldeiro, marcoume para sempre, como aprendín despois a amar os territorios no que nacen os meus viños preferidos: Belesar, Amandi, o Douro en toda a súa estensión, Alba, o Médoc, Volnay, La Loire…

E desde esa.

Onte cheguei algo tarde a un acto importante. Os amigos da Asociación de Sumilleres Gallaecia celebraban 15 anos de dinámica entidade e tiveran a honra de nomearme Xornalista Distinguido 2012. Alí, sentado canda os outros galardoados, admiradas figuras como Fernando Algueira, Emilio Rojo ou José Luis Cuerda -entre moitos outros- lembreime de aquela grellada de peixe regada con viño tinto. Se cadra hoxe tería apostado por un branco do Rosal, ou unha treixadura ben composta de Arnoia ou do Avia. Pero nunca me abandonará o sabor sedoso do viño do corazón do meu país que me acompañou na descuberta de aquela primeira vez. En todo isto pensei hoxe.

Moitas grazas, amigos de Gallaecia.