A nosa vida como escenario

Hai moitos anos publiquei un infográfico impactante. Os puntos exactos do Golden Gate nos que a xente decidía suicidarse. A ubicación nun gráfico de todos os datos conlevaba un dato revelador: a maior parte dos suicidas optaban polo punto exacto da ponte con vistas máis fermosas. Na decisión máis terrible das súas vidas (a de rematar con elas), as persoas manifestan un sentido dramático. A nosa vida faise máis grande en espazos importantes e relevantes, ou dito doutro xeito, o mundo é o noso escenario.

Fotos: Sole / Gago

Pensei niso, o outro día, ao ficar pasmo coa aglomeración de graffitti adolescente no túnel de entrada á casa de Xulieta, en Verona: un escenario fabricado, en certo xeito, para adaptar a ficción shakesperiana á realidade dun pequeno palazzo medieval desta bonita cidade. Ducias de adolescentes amoreábanse para garabatear mensaxes de amor no lugar no que supostamente se ambienta unha historia tan do seu gusto, onde a vida é tan potente que acaba por figurarse na morte, un lugar dun amor único, como único e singular é o amor de cada un deles.

Podemos observar esta práctica como unha porcallada (e non andariamos faltos de razón, mirade os chicles en forma de corazón dunha das fotos) pero tamén como algo moi interesante. Porque as persoas tendemos a realizar actos importantes das nosas vidas en lugares que en certo modo santifican, confirman a solemnidade do acto, ou onde ese acto foi por primeira vez realizado (e eis o amor tolo e imparable de Romeo e Xulieta, o primeiro que recordan os adolescentes). Os ianquis que piden para casar na piazza San Marco, as parelliñas que preparan o seu pedimento nun cruceiro polo Sena (e o ritual inclúe a escenificación da sorpresa pola petición) ou as outras que se piden para casar no Madison Square Garden durante un partido dos Nicks, están a teatralizar as súas grandes decisións persoais, buscándolles unha ambientación. As persoas escenificamos os nosos propios sentimentos e, ao escribir nestas paredes, certificamos o sentimento pola súa repetición canda outros moitos doutra xente. Vexo nisto tres motivos: a) conxurar na grandeza do lugar as forzas necesarias para que os desexos foran cumpridos, como unha maxia simpática (non no sentido humorístico, senón no sentido de transferir a forza do lugar); b) Singularizar o feito, diferencialo do normal das nosas vidas; as grandes decisións emocionais tómanse fóra do noso hábitat normal. c) Sancionar a nosa decisión porque moitos outros tomárona no mesmo lugar antes ca nós.

Fascíname isto no ser humano, como especie: cremos que a nosa historia é única, pero para que ocorra tendemos a adaptala, en certo xeito, aos relatos que nos constrúen como especie, ao imaxinario que aprendemos e herdamos. Encaixámola nese relato. Cremos que somos únicos, pero procuramos a estrutura común.

Non moi lonxe, rúas arriba, nunha ponte sobre o río Adige, obsérvase outra práctica ritual ben coñecida, a dos candadiños, posta de moda polos libros de Federico Moccia. Outra vez, o escenario no que se subscribe o amor é teatral, fermoso.

Imaxineime que así naceron os primeiros santuarios do mundo.