Last updated on 21 / Febreiro/ 2010
Fotos: Sole
Cando este ano lle deron unha estrela Michelín ao restaurante As Garzas, no Porto Barizo de Malpica (T: 981721765 / localización), foi unha auténtica sorpresa, porque As Garzas non é un establecemento que apareza con frecuencia nos medios especializados, tanto en prensa como na rede. É certo, como despois souben, que As Garzas ten unha clientela consolidada e é un refuxio para un público gourmet que lle apetece disfrutar da gastronomía costeira desde unha perspectiva ilustrada e coidada. Así que, picados pola curiosidade, fumos hai un par de semanas a celebrar a finalizacion da exposición e, de paso, satisfacer a curiosidade que tiñamos.
As Garzas é unha auténtica vaga de delicioso mar. Diante mesmo do Océano, que parece que en calquera momento vai subir pola terra e devorar o restaurante, o seu comedor, comandado por María, é posiblemente o máis elegante da Costa da Morte. Aquí Fernando Agrasar sirve unha cociña de produto, moi vinculada á Costa, pero con toques ilustrados na combinación de ingredientes, no empratado e acompañadas dunha estensa adega a prezos contidos de máis de 350 referencias. Sírvese carta -á que se acompañan os peixes e mariscos do día (o outro día tiñan ¡santiaguiños!), e tamén hai un menú degustación de oito pratos a cincuenta euros no que se combinan os pratos emblemáticos do restaurante (lubina salvaxe con arroz de verduras, por exemplo) con outros xa máis coñecidos nos menús dos restaurantes de alta cociña en Galicia (o ovo con trufa ou a vieira con pan de broa).
Nós optamos por un prato de celebración: o arroz con lumbrigante -ao que tamén vimos que se entregaban moitas outras mesas dese comedor cheo en sábado-, ao que antes lle engadimos unhas vieiras con xamón e pan de broa e regamos cun magnífico Madai 2007 (mel e mazás). Unha combinación basicamente luxuriosa, como sempre acontece cando vas combinando diferentes produtos mariños. Finalizamos o xantar cunhas cañas de crema da casa.
Unha palabra: nivelón. As Garzas non fai unha cociña especialmente innovadora (e non ten por que facela), pero consegue combinar a calidade dun excelente produto cunha elaboración coidada e consciente das últimas técnicas e modas. Paga a pena peregrinar a Malpica, deixarse disfrutar da riqueza do mar galego, aínda que non é barato (o arroz con lumbrigante nunca é barato). Por ese menú, pagamos 110 euros.
Despois, para baixar o xantar, un consello. Ide ata o próximo faro de Punta Nariga [localización]. É un faro deseñado polo arquitecto César Portela hai poucos anos, como unha reinterpretación actual da arquitectura fareira que enche a Costa da Morte. Conceptos postmodernos que harmonizan ben nun entorno rochoso e espectacular coas illas Sisargas, batidas polo Atlántico, ao fondo.
Eu sempre me pregunto por que o arroz con lubrigante non é barato. Non o entendo moi ben. Creo que, en xeral, non nese lugar que apunto agora mesmo, se pasan cobrando ese prato.
Pero, ao que ía: moitas grazas por este festín para os ollos.
Un arroz con lubrigante non he barato porque normalmente leva un lubrigante de 600-700gr para dúas persoas e un lubrigante escocés (se está ben feito). O lubrigante escocés soe ir na praza a 40€ o kg.
40 euros fánseme moitos, a verdade. Eu nunca paguei tanto por eles, nin de lonxe. Preguntarei mañán á miña pescantina particular.
Pero tamén quixera apuntar que resulta difícil atopar un bó arroz con lubrigante. Item máis: eu sospeito que nin siquera é unha boa combinación. Será por iso que sempre me parece especialmente caro o prato.
En Coruña 35-40€ é o habitual por unaha de tamaño decente traida de escocia (que é unha especie moi distinta da canadiense, nótase na cor). Al menos na praza de Lugo…
A min si que m e gusta o arroz con lubrigante, o que pasa e que é un prato moi desprestixiado porque hai moitos locáis que non saben facer ben o arroz e o meten na carta. Ben feito é maravilloso
Arume, eu tamén creo que o tema está na peza e na calidade do lumbrigante.
Respecto ao debate do arroz con lubrigante sempre comento o que dí a miña nai, cando falamos deste prato: “O sabor está no caldo do peixe”.
En realidade o lubrigante non ten sustancia dabondo para enriquecer ese arroz e debe ser complementado cun bo caldo, por exemplo de peixe sapo. Esta situación non se reproduce tan acusadamente noutros arroces coma o de centola, marisco este, cun sabor máis potente.
Marabilloso traballo, comentarios fotografia…so unha pequena cousa …fai dez anos ninguén en Galicia sabia o que era lubina, nós sempre usamos robaliza ou robalisa, na miña ria,sona tan mal como verdel…jurel…hoxe en moitos restaurants son camareiros descoñecen que son o mesmo peixe.
Podemos extender a denominación robaliza , robalo ( máis grande), para que se colle no mar e lubina para a de pisci..