¿Pode ser o aburrimento o obxectivo final dun videoxogo? Así o parece en Every day the same dream, unha peza interactiva en flash un tanto…desacougante feita polo deseñador italiano Paolo Pedercini. É a monotonía diaria dun oficinista gris nunha cidade gris nun cubículo gris, enredado nunha infernal rutina cíclica. Ao mellor ten un final, pero non me deu a rutina para chegar. Interesante como modelo de videoxogos que buscan contar outras cousas, mesmo aburrir, como obxectivo final da narración. (vía)
Contidos relacionados
As obras da autovía Santiago-Lugo desvelan unha singular estrutura arqueolóxica
Day of Victory: o luxo do multimedia
As visións terrestres de Gian Paolo Tomasi
Crappy Cat, a bizarra aventura ultratumba dun gato alcólico (!)
Ecozoo, unha marabilla de imaxinación en web
Tokyo Fashion Map, un impresionante mapa en vídeo de moda urbana
Deprimente! Eu rematei o xogo suicidándome.
Certo. Debe ser unha das solucións posibles. :-)
A sustancia está precisamente en romper a rutina. Non poñer o traxe, baixar do coche, … Cada vez un paso máis para ser unha nova persoa, como dí a señora do ascensor.
Non vestirse, non ir ó parking, falar co homeless e visitar un lugar tranquilo, agarimar á vaca, coller a folla, ser despedido, non sentar no acocho do traballo…
Cando un chega a ser a nova persoa, completamente só, iso si, ve saltar ó que un foi.
¡Qué depresión a sumar!
moi interesante, si señor :) por certo, quizas xa o coñezas, pero para min o viño Tamba, de orixe Xapones foi un moi moi recente descubrimento. Saúdos
http://www.tambawine.co.jp/