A Estación (Cambre) e As Garzas (Malpica), novas estrelas Michelín en Galicia

Xa vai saír ata na sopa, pero non podo deixar de referenciar a noticia gastronómica do día, que son as novas estrelas Michelín en Galicia, as do restaurante A Estación, en Cambre (ver as miñas crónicas aquí e aquí) e a do restaurante As Garzas, en Malpica -que non coñezo. As noticias chegáronme a Quito por varias canles diferentes, case en tempo real -que mundo este, a globalización-, e non podo menos que alegrarme por Bea Sotelo e Xoán Crujeiras, cociñeiros de A Estación. A Coruña gaña peso gastronómico e, no caso de As Garzas, estamos falando da segunda estrela Michelín para a área da Costa da Morte -atención co dato, se eu fora promotor turístico da zona tiraría del como dun filón. Non probei As Garzas pero xa estou picado. En breve, crónica. :-)

Outra noticia importante é a perda da estrela Michelín dun puntal da cociña galega actualizada que é a Taberna de Rotilio, en Sanxenxo. Eu estiven neste verán na Taberna, un dos sitios que máis me interesaba coñecer na alta cociña das Rías Baixas. O seu perfil de pratos era un equilibrio entre o tradicional -un bo produto- con incursións en pratos creados nos 80 coas técnicas e as modas de entón que aínda se mantiñan en carta (o cal non é malo).

E a que está ben merecida -e anda en todos os titulares- é a terceira estrela para o Celler de Can Roca, en Girona. Si, señor, un gran agasallo. Alí pasei unha das miñas mellores experiencias enogastronómicas este ano, en febreiro. E a súa lebre á royale e o festival de catorce viños que acompañou aquel menú quedará na miña memoria gastronómica for ever. Parabéns aos irmáns Roca!

Nada que ver, pero unha mostra de que o bo da gastronomía é disfrutar da alta cociña e tamén do inmenso pracer da cociña popular: hoxe, en Quito, nunha ateigada casiña de comidas populares: unha sopa de morocho (unha sorte de millo branco, de cocción lenta e que non se pode facer fariña), un encocado de camaróns (os impresionantes camaróns ecuatorianos, con plátano verde fritido) seguido dun surtido de pastiñas artesanas, xunto cunha limonada que daban gañas de beber un bocoi enteiro, dous dólares. Si, señores. E canto cariño e amor había nesas dúas indias que preparaban os pratos. (Xa falarei disto, do cariño ás cousas, aquí).