Fume e Luz na VII Xantanza de Blogastrónomos nos Ancares

Last updated on 17 / Novembro/ 2008

Brétema nas Nogais. Fotos: Sole

Queirámolo ou non, o frío ten algo especial. O frío de montaña dá gustiño; non sei se tanto enfrontarse a el como refuxiarxe del. A montaña, para min, é un lume prendido, bruscas diferencias de temperatura entre peito e costas cando pasas entre habitacións, luces baixas, señoras cos papos encarnados coma os meus, cociñas sempre prendidas. Sensacións que dan pracer. Hai que buscalas neses Ancares do norte, As Nogais, onde esta serra se parece máis ao Caurel, a diferencia do bravo sur da bisbarra, onde o Piornedo e Tres Bispos. Aquí, nas Nogais, mandan máis os castiñeiros, os prados, e curiosas igrexas. Aquí as cortiñas fan xogos de gravidade. Chegamos cando o outono parece estar a punto de despedirse da gama cromática de ocres e mudándoa polos grises.

Caravana de Blogastrónomos con recibimento oficial

Na xornada, organizada por Makeijan, comezamos visitando unha das dúas queixerías da Denominación de Orixe que regula a produción do Queixo do Cebreiro. Si, dixen unha das dúas. Este queixo parece mesmo en perigo de extinción. E, se na denominación de orixe hai trece concellos da Montaña luguesa, só dous emprendores decidiron comercializalo, aínda que máis casas venden queixo artesanal. Verónica leva unha delas, a Queixería Xan Busto, na súa casa natal, antiga escola da aldea. Produce 4.000 unidades deste queixo que se elabora a man, moldeando a pasta con brazos fortes.

-¿Como ves o futuro, Verónica? Só estades dous…
-Eu non o vexo mal. Queremos que se nos unan máis. Repara en que nós non temos competencia!

Verónica sácanos un queixo feito onte, un saborosísimo agasallo, aínda ben fresco. Imaxínome as xuntanzas da denominación, as asembleas e as eleccións entre estes dous produtores do Queixo do Cebreiro na sede da D.O., nun baixo de Pedrafita:

-A ver, ¿cara ou cruz?

Tomamos ese rico Cebreiro no campamento base da Xantanza, a Casa Rural A Lareira. Neste establecemento, onde ficaremos a xantar e durmir, o fume xa sae por fóra e chega ese cheiro dozón da madeira na cheminea. Alí sentámonos unha boa chea: Pantagruel, Geiko, o Viticólogo, o Gourmet de Provincias, Chus, DeLokos, Craig Patterson, Sole, Borralleira, eu, Moraiminha, Makeijan, Ana, a señora de Fou, César e Laconada.

Tremenda tortilla guisada

En acto de servizo

Porco bravo desbravado con castañas

O menú foi tremendo: comézase por unha excelente empanada de troitas, queixo de cabra con cebola caramelizada e froita, unha ensalada de froitas de tempada, e veña unha solidísima tortilla guisada con tomate e verduras! De seguido se incorporan tres platos de caza que xa vas combinando de xeito anárquico. Xabaril con castañas, Corzo con Setas, Paspallás. A pura caza dos Ancares. Houbo opinións para todos os gustos, e vese que en temas de gustos sempre está a fronteira do subxectivo. Mentres unhas disfrutaban do lindo cos paspallás, outros co xabaril, eu gostei moito dese corzo. Contundencia da caza nesas prebes, comida ao límite do larpeirismo. Eu pranteime nos paspallás por cordura. Menos mal que estaba un Pétalos del Bierzo 2007 para axudar con tanto luxo dos montes ancareses.

Tarta de castañas

Mentres chegaron os postres. Unha gran tarta de castañas, queixo do Cebreiro con marmelo, piña rechea gratinada que creo que Borralleira definiu como “moi anos setenta”. En realidade, eu teño a sensación de que a mesma piña, en si mesma, é unha froita setenteira. Influencia da tele, sen dúbida. Licor-café e GTs acompañáronnos a un serán de conversa ao carón do lume. Unha boa grea, aínda que os resistentes que vimos entrar á noite nos Ancares disfrutamos dunha sinxela cea que cómpre reseñar. Un carpaccio de figos estupendo, lacón frío, unhas troitas salvaxes fritidas con xamón que quitaban o sentido, e a sensación de estar ben coidados e atendidos nesta noite. Tiven a tentación de saír á porta, e agardar un mohinante para darlle unha cunca quente de caldo, e mesmo contar contos de lobos ao carón do lume, lembrando ao bo pelopincho de Ánxel Fole. A conversa foi por outros vieiros. Estabamos decididos a facernos ricos a través da literatura. Xa tiñamos mesmo o inicio do best seller ancarés:

-Nun sotarrego oculto da Torre de Doncos atópase unha cassete que contén unha mensaxe redactada nun enigmático código secreto chamado LOGO. Só aqueles que foron enviados na súa infancia ao correspondente cursillo da Asociación de Amas de Casa teñen a sabiduría precisa para desencriptalo.
-¡Ao desencriptalo sáeme un cadrado! -afirma Laconada, e morro da risa lembrando as escasas posibilidades gráficas das primeiras linguaxes de programación.

Si, un momento colectivo moi geek.

Faíscas no lume. Calor dozón. A brétema ía caendo sobre Nullán. Durmimos coma troncos no lume desa cheminea. A casa de turismo rural A Lareira é unha opción moi recomendábel para durmir e comer na zona. Só lle vin un problema: escasez de toallas e produtos de limpeza no baño. Polo demáis, estupenda.

Parabéns a Makeijan pola organización. Andivo algo estresado, pero saiu todo estupendamente. :-)

Outros blogastrónomos tamén o contan:

Gourmet de provincias