Edificios históricos e perspectivas alteradas: o mosteiro de Carboeiro

O mosteiro de Carboeiro desde a marxe oeste do río Deza. Fotos: Sole

Onte decateime de canto temos a percepción alterada con respecto a moitos monumentos. Grandes edificios na Historia creáronse para crear unha primeira impresión aos que a eles se achegaban. Pero os cambios dos camiños alteran a nosa percepción do volume, ou nos achegan aos monumentos polos patios traseiros. Nomeadamente, un edificio deseñábase para verse desde as principais vías de comunicación. Penso, por exemplo, no santuario da Escravitude, en Padrón. A actual estrada pasa xusto por baixo do gran edificio do século XVIII, pero só é preciso cruzar a vía do tren e meterse ata o medio do Val de Rois, para saber que ese é, exactamente, o punto no que debe ser visto o monumento en relación ao seu contorno.

O mesmo acontece co mosteiro de Carboeiro. Ao mosteiro chegas en coche desde o sur, e ves unha das fachadas, posibelmente a máis anodina. O visitante que se move para ver o que queda dos edificios claustrais, sorpréndese cando, ao pasar polo angosto camiño, atopa unha magnífica fachada occidental que parece construída para o río, ou para ninguén. Pois non, obviamente. Onte fumos cheirar a chegada da primavera -para min a primavera son, sobre todo, cheiros, a herba quente- ao mosteiro. Entramos no Sendeiro do Deza, que parte de alí mesmo, e cruzamos esa vella ponte. De súpeto, ao beirear o Deza pola banda contraria ao do mosteiro, polo vello camiño real, soubemos que esa era a perspectiva. E que esa fachada, construída sobre un angosto camiño e unha gran pendente, ía destinada aos viaxeiros que se achegaban polo vello camiño medieval. Era fermosa, a fachada de Carboeiro, co último sol petando no pórtico que daba a benvida aos camiñantes. O mosteiro, desde alí, parecía máis grande e de dimensións máis impoñentes ás que en realidade ten.

Xa que arrinca a primavera real, e a calor, e os pracenteiros solpores, eu quero dar un pequeno agasallo, sobre todo destinado aos que len Capítulo 0 desde fóra do país. Un pequeno espazo de relax, nunha ponte sobre o río Deza. Pincha aquí.