Osteria Le Logge, cociña ilustrada en Siena

lelogge_1.jpg
Comedor da Osteria Le Logge, de Gianni Brunelli, en Siena

Frase lapidaria, efectiva como unha Lei de Murphy. Entro cun amigo a un restaurante e, mentres agardamos para pasar a sala, observamos varias fotos do propietario con líderes comunistas.

-Aquí vannos cravar -sentenciou apesumbrado o meu amigo. Non fallou.

Lembreime da historia nesta casa de comidas de Siena. O chef e viticultor Gianni Brunelli ostenta nas paredes da Osteria Le Logge unha amábel foto con Fidel Castro; ao carón, hai outra, recortada dalgures, do irmancísimo Raúl. En certo xeito, en Le Logge, a máxima do meu amigo volveuse a aplicar, pero o prezo o valía. Le Logge ten sona de ser un dos mellores, senón o mellor, restaurante de Siena. A dous pasos da Piazza del Campo, elabora unha cociña toscana de base tradicional pero con numerosos toques ilustrados que prolongan e exploran a rica experiencia da Italia central, especialmente na dirección de incorporar horta e máis horta ao produto. A cociña italiana, como a francesa, segue a considerar o preve como elemento imprescindíbel que realza o produto, o multiplica.

lelogge_2.jpg
Texturas puramente toscanas, neste anatra (esquerda) e no pollo (dereita)

Uns malfatti’all osteria, que veñen sendo unhas deliciosas boliñas de espinafres con queixo gratinado, uns estupendos tagliolini con pesto e patate, con dadiños de pataca incorporados á pasta; nos segundos, esta ilustración advertíase moito máis. Anattra leggeramente affumicata con crema di arancio: un pato cociñado tradicionalmente á que a laranxa se lle incorporaba sen rubor nunha boa comparación. O Pollo nostrale con sedano, carote e purea di patata era un prato de grandes recordos familiares, baseado no puro cerne da horta vilega, o apio, a cenoria e a pataca. De beber, demandamos a axuda da casa, que no recomendou un Bossona Riserva 2000, un viño noble de Montepulciano (falarei deles noutro post) que tería anos para perder o seu carácter pero que se mantiña sorprendentemente fresco e equilibrado. Xunto cos xeados, e os cafés, 50 euros por cabeza, que non está nada mal. Ao noso carón, unha embarazada, cos ollos tapados por un pano de seda, xogaba a distinguir aceites que lle traían de botelliñas; unha xaponesa discutía sobre a textura dos xeados; e dúas vellas de grandes colares ollaban cara as paredes cos bolsiños apreixados nas mans. Respirábase un ambiente de bo comer. E é un dos sitios imprescindíbeis da cidade, sen dúbida.

Be First to Comment

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará