Santuario da Nosa Señora das Dores (Lalín). Fotos: Sole
Cando nos atopamos, nunha estrada perdida preto do Corpiño, co Santuario da Nosa Señora das Dores, fun directamente á cara norte do edificio, a que está un pouco máis oculta, guiado por confusos recordos de ter pasado por alí hai bastantes anos. Lembraba a impresión que me causara entón, e comprobei que ma seguía causando. Seguían alí. Furando a cal, ou empregando tella para debuxalas, aparecían centos de cruces sobre o cemento. Non parece unha práctica que se faga ao longo de todo o ano: non hai restos de pedriñas puntiagudas a xeito de punzón ou tella ao redor da capela. Seguramente é parte do día da celebración. E pouco máis. Non hai información en Internet e non tiven tempo de consultar bibliografía. No sur nace un manantial e a fonte conta cun baixorrelevo rural moi chamativo. As rañaduras percorren a cara norte, a leste e algo da sur. Impresiona, ¿a que si?
O santuario de Nosa Señora das Dores en QuikMaps
A verdade e que me sorprende o seu coñecemento da miña terra moito mais aló do que as guías suxiren. Esa capela chamada de Montouto, e famosa pola súa fonte milagreira.
O que descoñecía e esa característica que sinala, e que preguntarei aos lugareños pola sua orixe.
eula, seguramente ten pasado polo lugar, pero como se ve na foto da fachada, ao pasar pola estrada do carón non se aprecian todos os “petroglifos” das caras Norte e Leste. Hai que dar a volta enteira á igrexa para vela.
Unha cousa: a fonte que tipo de “miragres fai? Está especializada nalgunha extremidade corporal ou así, en “males da cabeza” ou é un “curatodo”?
Parece ser que os lugareños debuxan esas cruces durante os via crucis de Semana Santa. Unha costume pouco usual, ou polo menos descoñecida para min.
A fonte é usada para as dores en xeral, fisicas sobre todo.