Nos camiños da neve

Alí, ao norte do Bierzo, está o Catoute. 2.111 metros de altura e unha neveira de dimensións glaciares no inverno -para min, xa estamos metidos na estación. O noso punto de partida foi unha coidada aldea de incríbel nome: Colinas del Campo de Martín Moro Toledano. Ao irmos penetrando nos vales glaciares, esta sensación enorme de inmensidade comeza a rodearnos. A neve amoréase segundo se o val se estreita, se fai máis inhóspito, máis escuro. Avanzamos entre o granito, os enormes cambios de temperatura, o resplandor refractario do xeo. A media subida a ascensión faise moito máis complicada e chegamos a un fermosísimo circo no que caemos aleatoriamente en enormes furados de neve. Alí xa ten máis dun metro de espesor. Entre pegadas de corzo e rebeco, alasando polo esforzo de atopar un camiño transitábel, síntome ceibe e gozosamente acurralado. Baixo a neve escóitanse regatos soterraños que provocan un estraño e perigoso ruído de cañerías metálicas. Teño os pés cheos de antiga turba.

Un grupo camiña ata o pico dende o alto dos riscos. Comunícanse connosco a alta voz, orientando os berros entre as rochas para facelos chegar ata nós. Circula o licor café de Roberto entre a suor e o frío. As nosas pegadas desaparecen en minutos. É incríbel como a montaña nos pode devorar en horas. Ríome por dentro, sen saber moi ben por que. Non ando aterecido. Esa mañá levantámonos no refuxio a -10ºC. Un exército de moscas conxeladas pégase ás vellas xanelas deste edificio franquista. Rodeado de toneladas de insectos conxelados, poucas veces teño durmido máis pracidamente, agarimado dentro do saco, sen moverme para non estragar nin un suspiro de calor.

Retirámonos a tempo da loita contra o Catoute. Cando chegamos de novo ás Colinas do Campo de Martín Moro Toledano, esa memoria da especie que seguro que existe nalgún punto do xenoma faime sentir antigos recordos que non vivín. A escuridade, pequenas luces nas casas, o cheiro a carballo, a cereixo queimándose, o fume tan pesado que non sube. Na Cantina -un casal restaurado, un miragre rural- pódese descubrir un menú de autor, de estación, dedicado á innovación e á exploración dos sabores do terrón. Alí tomamos sopas de cebola como teñen que ser tomadas as sopas en inverno, agarrando a cunca coas dúas mans para darse calor. Pouco despois, en San Martín de Bembibre, os amigos ensinaríanme a sopa de troita, outra entrada de culler prodixiosa. Troita e sofrito fervido nun caldo de contundencia xenerosa no Mesón La Piedra. A calor vai entrando en min de novo.

(Fotos: Nogueira e Louro)