Casa Felisa, en Santiago: o lugar non pode ser todo

Last updated on 21 / Xullo/ 2006

En plena vaga de caloraza, o venres pola noite deixámonos caer por Casa Felisa, un novo establecemento en Santiago de Compostela, situado na Porta da Pena. Trátase dun pequeno restaurante que conta cun valor engadido. Na traseira agacha un destes xardíns secretos que hai na zona vella desta cidade, vedados moitos deles ao público ata hai pouco. Como no veciño Hotel Costa Vella, a reapertura deste pequeno espazo verde enche de vidas e oportunidades os paseos matinais. O lugar estaba a rebentar, o cal deume esperanzas co sitio. Pero despois de agardar case unha hora para comer -non sería problema se non tiveramos apreciado a ancestral técnica do sorpasso con moitos grupos de recén chegados, supoño que máis coñecidos dos que atendían- puidemos sentar nun minúsculo espazo entre sebes de buxo e prantas de tomate que me acariñaban o pescozo. Alí, ao fondo, percibíanse notas de bo gusto, como cadeiras e mesas de Estrella Galicia ou mangueiras penduradas das encaladas paredes. Unha lexión de rapaciños reclutados para a campaña de verán xogaban á carreira de obstáculos entre os sebes para tentar atender como podían as mesas.

Había tempo -sinto ser tan radical- que non comía tan mal en Santiago como esa noite.

En primeiro lugar, a carta, aburridísima –coincido con Gourmet-, na que non había unha mínima concesión aos dous últimos séculos. Obviamente, tampouco sería problema se iso se compensara coa cociña. Pedimos unha botella de Casa Moreiras -un mencía que tiñamos curiosidade por probar-. Despois de catalo, a piques estiven de requerir ao mozo un pouco de Cola-Cao, porque o líquido estaba á temperatura á que miña nai me servía o leite do almorzo. Da carta, na que habían táboas de queixos e embutidos, solicitamos unha mixta combinando as dúas. Parece ser que non era posíbel, ou queixos ou embutidos. A primeira vez que me pasa na cidade. O embutido, relativamente pasábel, aínda que suaba máis que o amigo Garisa, que acababa de chegar a todo correr. O queixo do aperitivo, a punto de converterse en fondue. Logo viñeron unhas croquetas na mellor tradición das de “sobre sorpresa” que venden no supermercado Día. Como prato forte, chegou unha pavorosa zorza con patacas, que che xuro que estaba “áceda”, o cal me provocou un certo temor intestinal -afortunadamente, non cumprido. De postre, pedimos “sorbete de limón”. Chegounos polo aire unha tarriña de xeado industrial. Por tentar matar a penuria do bandullo, de acompañamento pedimos un licor café que nin o curtido bandullo de Resistencia nin a resignación educada de Micra foron quen de saborear. Como nota de cata, só direi que aquel líquido tiña un inconfundíbel sabor a Bisolvón con reminiscencias a Clamoxil que nos deixou unha lembranza imborrábel. E todo iso por vinte e pico euros por cabeza, que non está nada mal nesta economía da inflación.

A sorpresa é a de sempre: o compostelanita é un ser que se distingue pola busca desesperada de lugar novo para cear o venres pola noite. Non pasa nada por non innovar, pero pouco futuro teñen os locais se non endereitan o coidado polo produto e non ofrecen algo máis. Un escenario -aínda que sexa un fermosísimo xardín de camelios- non o é todo. Ese compostelanita ávido pódeche abandonar en moi pouco tempo. En fin, eu coido que, no meu caso, voulle facer caso a Santo Tomás.

Be First to Comment

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará