A Ilíada: o espectáculo da Guerra eterna

iliada_merida

Un inusual frío noturno caía sobre o teatro clásico de Mérida, pero no fastuoso escenario unha grea de actores gregos declamaba unha das narracións máis antigas do mundo. Os teatreiros gregos, ás ordes do director Stathis Livathinos, acometeron a ambiciosa idea de trasladar a Ilíada á platea ao longo dun espectáculo -resumido- de tres horas e tres cuartos. Se un drama de tal calibre temporal xa é un esforzo físico en si mesmo, esta Ilíada tamén precisaba dunha dramaturxia na que os actores ían moito máis alá da actuación teatral, executando unha obra profundamente física, case acrobática.

O Festival cumpre 60 anos de obras clásicas nesta platea. O clásico do clásico.

Sorprende como as guerras balcánicas fican no noso inconsciente. Poucas guerras se ficcionalizan en Europa que non recorran a esta estética, cravada na memoria dos telespectadores -aforremos agora mesmo o de cidadáns- europeos. Esa querencia, ese maridaxe entre teatro clásico e atrezzo balcánico, tan presente no teatro e no cine da última década, se cadra non deixe de ser un aviso: todo o que se menciona aló, estaba acó, neste tipo parecido a min, con alma aparentemente europea pero cun substrato escuro do que non coñezo as súas orixes e que, polo tanto, me parece impredecible. Aí está o medo balcánico, as guerras que se saben comezar pero non rematar. As guerras nas que a fronteira entre inimigo e amigo se dilúe. A guerra eterna, esa na que a humanidade leva metida desde o principio.

Ver a Ilíada representada -obviamente facémoslle unha lectura actual- é confrontarse coa propia natureza do ser humano. O drama é saber que non hai distancias entre eses seres -entre míticos e reais- que batallaron ás portas do outeiro de Hissarlik e nós. Esa guerra como un caldo de cultivo permanente, que evoluciona na sofisticación pero non na natureza perversa de escoller o camiño que permita zafarse dos códigos e da restrición moral.

Esta Ilíada fascina nese espírito físico, elexíaco, pero tamén nalgúns intelixentes achados, coma os actores que mudan en narradores, a pasan de falar de si mesmos en terceira persoa, mentres se avanza na narración. Ou o escenario postmoderno, postindustrial, de neumáticos e ferro. Todo para certificar esta vella historia, onde os deuses compórtanse como adolescentes malcriados e os homes compórtanse coma o que somos: frangullas no vento.

2 Comments

  1. Luis
    21 / Xullo/ 2014

    Pola parte que me toca: benvido a Extremadura.

  2. 22 / Xullo/ 2014

    Yo también estuve en la representación. Y aún estoy disfrutando la tercera parte, la de recordarlo, y creo que la voy a seguir disfrutando por el resto de mis días.
    Que lástima que estando tan cerca nuestros caminos se tocaran pero no se cruzaran.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará