A cociña de guerrilla de Marcelo Tejedor

Last updated on 15 / Abril/ 2013

Fotos: Sole

Hai non moito escribín da última cea en Casa Marcelo. Despois daquela última cea, chegou a festa de enterramento do seu menú degustación, unhas semanas para reformar o local e un novo nacemento, co mesmo nome, pero con concepto distinto.

Casa Marcelo convertiuse nun territorio de degustación; a reforma deixou o local como un labirinto onde cando entras buscas acubillo para comezar a pedir. Hai unha gran mesa central corrida na que te sentas en plan feira de Padrón, pero infinitude de pequenos acochos onde tamén procurar refuxio. Só se reservan un número reducido de banquetas para a barra de sushi, unha das principais novidades, pero non a única, do novo concepto de Tejedor. A música de Javier Rial durante o primero mes, un DJ en directo no restaurante, crea un ambiente moi cosmopolita e after work ao espazo: está dicindo, ves aquí a descansar e disfrutar.

A carta deste novo local é unha suma de todo aquelo que lles apaixona ao equipo de cociña. Hai clásicos da casa -xilda, cabracho fritido, patatas porro, etc.- canda unha curiosa suma de cociña internacional, desde a mexicana e a peruana, ata por suposto a xaponesa. Pero todo pasa polo selo do equipo, coma os Dim Sum de guiso de coello, ou os divertidísimos con chourizo criollo. O resultado final é como se foras á festa dun amigo -superdotado para as artes culinarias, iso si- que te fixera un menú coas cousas que máis lle gustaron polo mundo adiante. Que vén sendo o noso caso. En todo caso, adoitan ser pratos riquísimos, para amantes do sabor. E aquelas tapas que proceden de pratos clásicos do menú anterior, o equipo gastronómico comandado por Iván Domínguez é capaz de manter o mesmo estándar de calidade da época do menú.

A barra de sushi, da man de Carlos Pérez, procedente de Kabuki, incide nunha cociña-fusión de lóxica base oriental con chiscadelas á cultura gastronómica de aquí, coma uns calamares na súa tinta divertidísimos, ou niguiri de mero con touciño. Punto especial de destacar é a impresionante preparación do arroz, co punto xusto de vinagre. Nun niguiri de vaca vella galega, o arroz non era o acompañante circunstancial e exótico, senón que se convertía nun ingrediente fundamental para facer máis atractiva a carne.

É unha auténtica incógnita como lle irá a Marcelo Tejedor nesta nova etapa. Observamos que o equipo mantén a mesma calidade gastronómica que na época anterior; parece moi motivado e, desde logo, é impresionante como, coa enorme presión da inauguración e das festas estes días, os colaboradores de Tejedor parecen ser capaces de dar o mellor de si mesmos. Os pratos, divertidos, directos e considerablemente efectivos, anuncian á clientela a facilidade e o resultona que é a fórmula; os prezos, obviamente moito máis reducidos que o restaurante previo, abren a porta da casa a moitos clientes que antes non podían disfrutar deste local. Eu, persoalmente, creo que lles vai ir moi ben. Santiago perdeu un gran restaurante no sentido máis ou menos clásico, pero creo que gañou algo novo que se está a formar.

Aquí podedes ver algúns dos petiscos que se poden degustar na nova Casa Marcelo, alta cociña de guerrilla para tempos de crise: