Fogar do Selmo: do porco celta á vaca cachena

Last updated on 3 / Decembro/ 2012


Felices porcos correndo cara os seus depredadores. :-)

O Fogar do Selmo é unha casa rural e restaurante ubicado nas proximidades de Compostela, na aldea de Urdilde (Rois) na que están especializados en carnes ben enxebres: porco celta e vaca cachena. Nada máis chegar á propiedade, créase o primeiro elemento de benestar para un galaico de lei: unha manchea de porquiños celtas curiosos, atléticos e amantes da carreira, achéganse ata o viandante que vén precisamente a degustar a algúns dos seus antigos compañeiros de leira.

O restaurante ten certos toques de factor QP (xa sabedes que en Capítulo Cero somos fans dos sitios QP) que farán as delicias de todo urbanita que quere ir xantar ao ‘campo’. Iso si, a sinalética está perfecta ata o lugar.

Alí, entre outras cousas, ofrécese un menú degustación de porco celta que é certamente notable. Comézanse por uns moi locais rixóns servidos co molete tradicional desta zona de Galicia: atención a estes chicharróns porque son unha delicia: lixeiros, nada grasumallentos…ao probalos pensei que en realidade, os rixóns son o noso paté. Acompañan unhas gambas á cazola e chourizo picado dos porquiños celtas do exterior. Logo segue unha abundante fonte de variedades de carne destes porcos: plumas, secretos, chuletas, etc, acompañadas de patacas panadeiras. Estamos falando dun porquiño excelente, unha perfecta porta de entrada para coñecer a carne desta singular raza porcina, de sabor ben intenso. O menú remata cun postre: hai algunhas posibilidades caseiras, como a tarta de piña ou o flan, ou clasicazos do rural como a tarta ao whisky. Para impresionar, despois do postre chega á mesa unha impresionante bandexa de licores con 11 diferentes e coridas variedades, que se acompañan cun café de pota.

O prezo, ao meu ver, está fantástico. Todo incluído (nós tomamos dúas 1906 por cabeza, pero podería ser viño) por 30 euros. O típico sitio para ir a disfrutar cunha cociña agradable e sinxela, pero tamén para levar a alguén, a un compromiso, a que se sorprenda.

Tamén fan un menú a partir de vaca cachena, que hai que reservar previamente (a carne de cachena require unhas tres horiñas de elaboración). Non tardarei en probalo. Non podo menos que felicitalos por esta interesante aposta polo produto local: e o feito de poder ver esta marabilla de animal, o porco celta, na finca do carón, é un magnífico exemplo de cociña de quilómetro cero. O comedor estaba cheo: unha demostración de que hai un mercado gourmet para estas razas gandeiras galegas que quedaran apartadas pola filosofía do producir moito e facturar rápido (e pouco).

8 Comments

  1. eumateix
    2 / Decembro/ 2012

    Olá Manuel, magnífica a tua proposta.

    Só um apontamento linguístico: Se nom estiver enganado, e a menos que estejas a falar dum peixe, acho que o patê de que falas, em galego, som os “roxóns” :)

  2. Airas
    2 / Decembro/ 2012

    Eumateix, Manuel, o que en español son “chicharrones” en galego son “rexóns” ou “roxóns”, tamén “rexós” ou “rexois” dependendo da área dialectal, correspondente coa forma que en Portugal se escribe como “rojões”, mais non teñen nada a ver co paté. “Chicharrón” comeza a ser un castelanismo moi extendido mais as formas tradicionais están aínda ben vivas, eu persoalmente que polas miñas orixes familiares teño ligazóns con dúas zonas do país distantes entre si, coñezo varias formas de elaboralos, na terra de meu pai, no concello de Vilasantar son prensados formando unha masa compacta, no concello da Mezquita, na raia seca, terra de miña nai distinguen entre dúas formas de “rexois” con máis ou menos graxa, os que máis teñen, que son de diferente zona do porco son chamados “rexois pregados”(sic) supoño que polos pregamentos que adopta a gordura que vai pegada á carne, véndoos é máis doado de entender iso que digo. No dicionario da RAG, aparece esta definición “1. Anaco de carne máis ou menos graxenta ou de febra torrada que queda despois de derreter as graxas do porco no proceso de elaboración da manteiga” que coido indica bastante o que son, pois está vinculado á elaboración do “pingo” ou manteiga de gordura porcina. En todo caso, cuestións lingüísticas á parte, é a primeira vez que me falan dun restaurante onde se serven rexóns, feito que agradezo e que considero moi positivo para a dignificación da nosa gastronomía máis tradicional. Dándose o caso, para máis inri, de que neste momento por motivos laborais me atopo nos Emiratos Árabes, desde hai un mes no emirato de Sharjah onde a venda e consumo de porco están prohibidas por lei, pois ler unha noticia destas, para alén de saudades acaba de provocar en min unha fame terríbel de rexóns e porco celta. Coido que cando chegue á casa dentro dunha semana vou apañar unha boa enchente.

  3. 2 / Decembro/ 2012

    Efectivamente, eumateix, referíame aos rixóns. Un despiste xa amañado. Grazas!

    Airas, o meu avó xa tivo que escapar dun emirato nos 40 perseguido por unha turba despois de insistir en pedir porco. Cría que non llo querían dar….un día contarei esa historia. :-)

  4. 4 / Decembro/ 2012

    hahaha! Xúroche que pensei o mesmo!

  5. isaac
    4 / Decembro/ 2012

    Só por curiosidade…..as fotos…. non son de Sole,…verdade? Ou si?

  6. 4 / Decembro/ 2012

    hahahaha! Xa ves que non están asinadas. :-) Están feitas cun móbil e as condicións de luz non eran moi boas. Xa sabes que se resinten moito.

  7. isaac
    4 / Decembro/ 2012

    Xa me parecia a min…..caso resolto. Un saúdo.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará