Parados

Sempre hai situacións novas que non aprendes a recoñecer, porque non se viviran intensamente antes.

Nos últimos meses, amigos -de diferentes profesións, pero especialmente vinculadas á comunicación no meu caso- e ex-alumnos foron entrando nunha incómoda espiral de paro. Subsistindo mercé ao subsidio da Seguridade Social -un contrarreloxo que non se detén-, son xente emprendedora, xente que procura, formados, con vigor e que miran para adiante. Eles buscan nun lado e noutro, prepáranse, estudan, fan chamadas, tiran de contactos. Pero non hai xeito. O seu número é cada vez maior. E aparecen nos sectores da túa vida que non agardas.

Esas persoas vivían ata o momento ben ou mal. Mesmo os que estaban en situación máis precaria cando menos ingresaban a fin de mes. O máis desacougante, polo que me contan, non é que te collan nun traballo ou non; o dramático é a sequía, a ausencia evidente e perceptible de oportunidades.

Non coñecía algo que non sei definir, ao falar con eles: o silenzo excesivamente preocupado. No seu interior, débense estar cuestionando miles de cousas: a valía, o cambio de profesión, os erros e acertos da vida, a vida alén do último mes de Seguridade Social -moitos só teñen algúns meses e están rematando. Moitas destas cousas non as pensarían se traballaran, pero agora, nun impass non desexado, e iso é preocupante.

Nese silenzo hai algo máis, algo que asusta: o medo a non volver traballar, ou ao que pasará. Moitos teñen trinta e poucos, pero non recoñecen neste parón un cambio na vida, senón un freazo, unha vida interrumpida. Coa madurez aínda incipiente dos trinta e poucos, e unha vida previa activa na sociedade, a resignación aínda non existe. A maior parte deles están dispostos a reinventarse. Pero si se observa un certo medo. Tal cousa non ocorre, paréceme, nos vintañeiros cunha pequena experiencia laboral e as alas máis anchas para volar á emigración, pero tamén ves esoutra preocupación nas súas caras. Unha preocupación que non se atreve a preguntar o que quere preguntar: “¿Será sempre así, Manolo?”.

Non podo deixar de preguntarme que pasa con esta sociedade que deixa de lado a xente de talento no periodo máis intenso da súa vida profesional, malgastando esforzos que seguen a ser absolutamente necesarios nun país ao que aínda lle falta moito por desenvolver. E debera preocuparnos, a todos os que estamos por sorte desta beira do mercado laboral, traballar de múltiples xeitos para atoparlle a solución a esta drenaxe que é unha dramática perda económica e social para o país.

Preocupado canda eles, dan gañas de abrazalos. De abrazalos e dicirlles, créndoo completamente:

-Non, isto vai cambiar. E ti estarás no cambio. E imos atopar por onde.

O seu problema é, lonxe de éticas, un problema de todos nós. Un problema real de Estado, pero sobre todo de comunidade e de cidadanía. E entre todos debemos resolvelo.

Unha aperta moi grande, chea de agarimo, a todos os parados.