Un viñedo en la Toscana: o relato dun soño vinícola cumprido

Last updated on 8 / Abril/ 2010

A ver, ¿quen non querería ser Férenc Máté? Este húngaro escritor e a súa muller Candace fixeron realidade o seu sono: rehabilitar unha abadía do século XIII na Toscana con 27 hectáreas de terreo dos que destinaron máis de tres a un viñedo que, por sorte, entraba dentro dos admitidos pola prestixiosa denominación do Brunello de Montalcino. O libro é a crónica dun soño persoal e as tribulacións dun estranxeiro para tramitar permisos e construír nun territorio italiano tan minifundista e administrativamente complicado como Galicia. Máté consegue, no seu libro Un viñedo en la Toscana, que riamos e suframos con el no proceso de reconstrución das súas ruínas e no seu camiño para converterse a viticultor a mediana idade. A súa historia podería ser, posiblemente, moi similar á de moitos soñadores currantes que pulan por converter os vellos campos de Europa nun territorio rico e produtivo. Románticos con visión comercial que, moitas veces, non teñen a destreza literaria de Máté, aínda que as historias -que llas teño escoitado moitas veces- son similares.

O soño de Máté é vello como a terra que o acolleu; a do escritor de mediana idade que arela retirarse ao campo a vivir da tanxibilidade da terra que el mesmo cultiva. Está contado para agradar a un público que ama a Toscana, os campos, a arte, a historia e, por suposto, o sol da Toscana. Ás veces o olfato comercial de Máté arranxa un pouco a realidade para facela máis romántica, como cando define a Portofino como un encantador pobo de pescadores que regresan á tardiña do mar. Máis que pescadores, no 2000 -cando suceden os feitos do libro- en Portofino xa só había peixes, pero dos gordos. Pero dos que teñen iates de moitos metros de eslora, non dos outros. Máté consegue producir os seus viños, e acadar sona con eles. Espértache a curiosidade. Estou pensando seriamente en encargarlle unhas botellas do viño que obtén dunhas terrazas supostamente etruscas. Ou sexa, que é un fenómeno da literatura vinícola.

Son licencias para construír un fermoso relato dunha vida que xira. O proceso non é un camiño de rosas. “Amañar esta casa é o mellor camiño para chegar antes ao asilo”, di Máté. Pero tamén a demostración de que imaxinación, ilusión e optimismo deben sempre, en calquera momento, guiarnos no mundo.

2 Comments

  1. violeta
    10 / Abril/ 2010

    Vaites co cambio,Gago !… Mola!
    Xa lin Un viñedo…e gostei del.Éche ben certo que as casualidades no existen,que as cousas pasan por algo,non cres?.Saú2.

  2. 10 / Abril/ 2010

    Sen dúbida. O curioso é cando paras, miras para atrás, e comezas a analizar como chegaches a determinadas situacións da túa vida persoal, como coñeciches ás persoas e como esas persoas te levaron a outras…ás veces, e dun xeito fermosamente inexplicable, a vida é unha sucesión de azares que parecen ter sentido e coherencia.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará