Last updated on 8 / Abril/ 2010
A ver, ¿quen non querería ser Férenc Máté? Este húngaro escritor e a súa muller Candace fixeron realidade o seu sono: rehabilitar unha abadía do século XIII na Toscana con 27 hectáreas de terreo dos que destinaron máis de tres a un viñedo que, por sorte, entraba dentro dos admitidos pola prestixiosa denominación do Brunello de Montalcino. O libro é a crónica dun soño persoal e as tribulacións dun estranxeiro para tramitar permisos e construír nun territorio italiano tan minifundista e administrativamente complicado como Galicia. Máté consegue, no seu libro Un viñedo en la Toscana, que riamos e suframos con el no proceso de reconstrución das súas ruínas e no seu camiño para converterse a viticultor a mediana idade. A súa historia podería ser, posiblemente, moi similar á de moitos soñadores currantes que pulan por converter os vellos campos de Europa nun territorio rico e produtivo. Románticos con visión comercial que, moitas veces, non teñen a destreza literaria de Máté, aínda que as historias -que llas teño escoitado moitas veces- son similares.
O soño de Máté é vello como a terra que o acolleu; a do escritor de mediana idade que arela retirarse ao campo a vivir da tanxibilidade da terra que el mesmo cultiva. Está contado para agradar a un público que ama a Toscana, os campos, a arte, a historia e, por suposto, o sol da Toscana. Ás veces o olfato comercial de Máté arranxa un pouco a realidade para facela máis romántica, como cando define a Portofino como un encantador pobo de pescadores que regresan á tardiña do mar. Máis que pescadores, no 2000 -cando suceden os feitos do libro- en Portofino xa só había peixes, pero dos gordos. Pero dos que teñen iates de moitos metros de eslora, non dos outros. Máté consegue producir os seus viños, e acadar sona con eles. Espértache a curiosidade. Estou pensando seriamente en encargarlle unhas botellas do viño que obtén dunhas terrazas supostamente etruscas. Ou sexa, que é un fenómeno da literatura vinícola.
Son licencias para construír un fermoso relato dunha vida que xira. O proceso non é un camiño de rosas. “Amañar esta casa é o mellor camiño para chegar antes ao asilo”, di Máté. Pero tamén a demostración de que imaxinación, ilusión e optimismo deben sempre, en calquera momento, guiarnos no mundo.
Vaites co cambio,Gago !… Mola!
Xa lin Un viñedo…e gostei del.Éche ben certo que as casualidades no existen,que as cousas pasan por algo,non cres?.Saú2.
Sen dúbida. O curioso é cando paras, miras para atrás, e comezas a analizar como chegaches a determinadas situacións da túa vida persoal, como coñeciches ás persoas e como esas persoas te levaron a outras…ás veces, e dun xeito fermosamente inexplicable, a vida é unha sucesión de azares que parecen ter sentido e coherencia.