Casa Trabazo: unha deliciosa viaxe no tempo na Estrada

Last updated on 17 / Outubro/ 2009

Os interiores de Casa Trabazo. Fotos: Sole

Marujita, a dona de Casa Trabazo, na Estrada [T: 986 570 045 / localización], séntanos nunha mesa de mantel a cadros bordado por mans de costureira de vila, diante dunha barra na que hai andes de botellas de coñac que son un auténtico museo arqueolóxico. Hai un cheiro a cociña de leña. E a luz eléctrica aquí ten un papel secundario.

-¿E como deron co noso número de teléfono? -pregunta.

Unhas vellas percorren paseniñamente a sala, servindo pratos a unha mesa do noso carón. E un señor aparece cunha fonte cunha gran cachola que vai cortando moi a modo, a cámara lenta e con coidado, como pretendendo facer o menor dano posible ao animal. Marujita non para quieta.

-Por Internet.
-Vaia! Porque mire que este teléfono non o ten todo o mundo. Aquí veñen os uns polos outros. Bueno. Miren. Hoxe hai…temos….mire, voulles ir poñendo un caldiño e despois xa vemos.

Ao pouco unha muller sírvenos un espeso caldo do cocido, cheo dun marabilloso e concentrado sabor, servido en cunca. E aparece unha botella dun Barrantes máis que decente. “Verán que rico”, dinos Marujita, que volveu a vir canda nós.

-Pero miren que isto non é un restaurante, isto é…outra cousa -advírtenos Marujita. Vaino repetir, como afirmándoo para si, durante toda a comida-…e aquí todo está feito con forno de leña. Como meu pai o quixo e o fixo hai 86 anos.

A luz fíltrase polo cristal esmerilado coma nun cadro holandés, con esa luz de Bert Teunissen que está presente nos antigos fogares do país. E todo está cheo de detalles. Detalles, por todas partes, que falan de cousas feitas a man. O chan apisonado. As trabes do teito. Mesmo nas obras artesanas máis perfectas está a perfección da diferencia milimétrica. As vellas andan por aquí ou acolá. Unha pía de panos na que se mesturan os manteis coa roupa de casa está nunha beira. E as tazas alí noutra. Unha fiada de xerras de breña. E así con todo. Non nos dá tempo a escoller. Chéganos unha espectacular filloa con chourizo que comemos con avidez, acompañada do Barrantes. E despois, simplemente informando, Marujita decide traernos a famosa tortilla da casa, unha omelette de gambas e xamón.

-E eses ovos xa non os ven en ningures, eh! -dinos outra das vellas que sirven.

Casa Trabazo é un lugar singular, un lugar emocionante. É unha viaxe no tempo. Marujita e Pedro manteñen esta casa como no tempo da súa fundación e todo encaixa coherentemente ao longo dese tempo, como se non precisara ser preservado. Nos seus carteis, pósteres, na combinación da louza adquirida ao longo de 80 anos e aínda en uso, está todo o noso século. Aquí cómense platos feitos a lume manso, aínda. E aos clientes se lles trata como da familia, con agarimo e coidado. Estamos alucinando con cada detalle. Xa teño falado da necesidade de nombrarmos uns BIG (Bens de Interese Gastronómico). Casa Trabazo debera entrar na primeira lista e con rapidez. Este lugar é un luxo.

-Imos maiores. A filla non vai vir para aquí. E para seguir abrindo, agora só servimos comidas, non ceas.

Pedro encárgase de todo o capítulo sobremesa. Traen o licor café e tres postres. Un queixo do país, cremoso e enorme, o brazo de xitano e a bica das paridas.

-Fáganme caso, fagan así -Pedro colle a botella de Barrantes, éncheme a taza- molle ben a bica na taza. Esta é a bica das paridas, porque se lle daba ás empreñadas para que fortaleceran.

O viño tinto desapareceu dos postres en todas partes menos aquí. Estamos acostumados a sabores doces directos. Pero aquí non. Aquí hai que mollar o doce en tinto do país, e sentir esa sensación tan pouco practicada, sumarlle calorías ao doce como unha pila alcalina. O café chega na súa cafeteira. Está o queixo. Está o bo licor, co gusto máis alcólico, menos cremoso, dese licor café que facían os avós. Un mundo manso e tranquilo, case monacal. E un mundo excepcional: observen, verán maneiras, xeitos de falar, xeitos de comportarse, formas de servir e de xantar, que xa non existen. Este é un observatorio privilexiado e único sobre as casas de comidas galegas de finais do XIX e principios do XX.

Viñemos de Santiago, a penas vinte minutos. Pero a nosa viaxe foi maior. O interesante é que este non é un lugar aillado. No inverno, na fin de semana, é moi difícil conseguir mesa. O escaso espazo -dous lenzos- énchese de grupos que veñen comer aquí o cocido. Amancio Ortega, por exemplo, é de vir e quedarse ao carón do ultramarinos. A mellor estratexia é xuntar aos amigos e reservar con bastante tempo de antelación. E pagará totalmente a pena. A min xa me fixeron pensar en organizar aquí un cocido con todas as da lei. E insisto: chamen antes. É máis difícil reservar en Casa Trabazo que en Arzak. E non esaxero nada.

Por este xantar que vos conto, pagamos 19 euros por cabeza. É un lugar moi especial, cunha excelente cociña pero con algo máis: cun espírito propio e a melancolía das despedidas, unha melodía que en Galicia ten por notas a luz, fume, cheiros, sabores tempos e fermosas palabras. Vaian antes de que se acabe.