X Xantanza: Coa miña familia electrónica no Culler de Pau

Fotos: Sole

Recoñézoo: tiña gañas de xolda. De rirme fronte a un prato e un bo viño, de vacilar e ser vacilado, de aprender e ser aprendido. De botar gargalladas ruidosas, das que fan tremer as paredes.

Conseguino. Esta fin de semana celebramos a X Xantanza de Blogastrónomos, no restaurante Culler de Pau, o excelente novo restaurante do Grove do que falei en xuño, organizada milimetricamente por Mónica de Cocina de Aldea e incluíndo unha visita previa á Adega Aguiuncho (o seu albariño barrica gañou este ano o premio a mellor branco na Cata Oficial de Viños de Galicia). Recuncamos máis ou menos no mesmo menú, se ben houbo algúns pratos novos e -é o que ten volver pasados uns meses- outros estaban moito máis afinados. O equipo multicultural da cociña de Javier Olleros está funcionando a pleno rendemento, polo que se ve.

Pero sobre todo quero falar doutra cousa. Eu non sei vós: a min gústame xantar dos tres xeitos. Ás veces, durante a semana, se teño que comer fóra e de xeito improvisado, non me importa comer só. Busco un sitio discreto, como a galería do Auditorio de Galicia, mentres a luz, mesmo no inverno, anega todo. Cando vou a sitios especiais, de cociña moi traballada, gústame ir en parella, ou con poucos amigos de confianza, para apreciar ben o que acontece. E tamén me gustan as comidas multitudinarias, as de moita bulla e intercambio. As Xantanzas, aínda que apreciaba a gastronomía, eran ese momento de cruzarnos noticias, informacións, opinións. Tamén había comida, por suposto, pero eu, sobre todo, estaba máis pendente da xente que dos platos.

Pero o sábado, no Grove, cambiou todo. Decateime cando de súpeto, esta albóndiga de boi de mar sobre caldo de crustáceos prestoume como se me entrara o mar na boca. E, pouco despois, cando chegaron as navallas sobre caldo dashi, aire de piñeiro e okra, unhas navallas collidas na illa de Vionta, o esquencido satélite de Sálvora, alucinei con ese caldo dashi co que a achega oriental desta partida de cociñeiros comezaba a despegar discretamente. Decateime de que estaba en confianza, entre amigos. E sentinme ben. E rinme tanto que me deu ata vergonza. E o Valdesil prestábame a godello sincero e tecnicamente ben estruturado, e o Abadía de Gomariz sabíame a festa de domingo. E coñecía a historia de todos. A sociedade da información -gurú Castells predeciu- crearía estas redes horizontais, como esta de amantes da gastronomía, xurdida na blogosfera. Pero pasaron tres anos. 10 xantanzas. E esta xentiña, xentes do norte, do sur e do oeste, xa son parte da miña familia electrónica, esa familia singular de chegados á miña vida cos que comparto tantas cousas que nunca compartiría nun grupo de descoñecidos, nos que como en todas as familias, disfrutas coas particularidades, cos caracteres, coas teimas e os gustos diferentes. Cada un de nós implicado na blogosfera dun xeito moi diferente, ata o punto de que a blogosfera case foi un pretexto, e o relevante é xuntarse, comer, divertirse, coñecer, pensar ideas.

A sesión rematou no Náutico de San Vicente, cabo do mar, onde os De la Cierva facían probas preparando o concerto de Sevigny (non lembro o nome dos teloneiros) desa noite. Sobre a praia íase poñendo o sol, demasiado cedo, avisando de que se acabou o que se daba este verán. E chegou a choiva. E con gintonics de Hendrick’s convidados por un neófito pai, as horas pasaron e os proxectos e as ideas, divertidas e co obxectivo de aprender, de ser e vivir experiencia e de compartilas, foron xurdindo, como deben xurdir: entre risas e gargalladas, deixando que vaian nacendo na conversa, sen pai nin nai coñecidos nin querendo darse a coñecer, xurdidas na atmósfera. Se hai sorte, pode que vexades algunhas nos vindeiros meses. Nacían as ideas, morría o verán, alí mesmo diante nosa, demostrándonos que nada pasa en balde, que todo muda, e que cada ano, porque somos persoas, será mellor que o anterior. E xa levamos 10 xantanzas. Mimadriña. Moitas grazas, xente.

Outras perspectivas:
Gourmet de Provincias