O escritor Henry Miller en California. Foto: Henri Cartier-Bresson
Rematei o libro de ¿viaxes? por Grecia de Henry Miller O coloso de Marusi sen saber nin que era Marusi nin o coloso. Non o sei, nin creo que me importe demasiado nestes momentos. O libro, como todo bo libro de viaxes, é o relato dun camiño interior. Este Miller exasperante, desbordado, apaixoado, visceral e absoluto retrata a Grecia que el desexa ver, un territorio aillado e silencioso nos inicios da II Guerra Mundial e a invasión de Polonia. Aínda que os deuses morreran, asegura, alí aínda se poden percibir. Miller pertence a unha caste de escritores que saen das avangardas de entreguerras e que rematan por construír un Home como suxeito dionisíaco, como actor e creador de paixóns.
Non serve o Coloso para viaxar a Grecia, desde un punto de vista instrumental, pero si para transportarnos á viaxe como elemento de cambio e transformación persoal. Este home que fuxe do mundo entre illa e illa sabe ben de que vai a sombra do que acontecerá. Sintes os tanques tralas liñas, tralo calmo sol e o infinito azul do céo grego, na axitación crecente que se vai advertindo nas indolentes autoridades mentres avanza o relato, no nerviosismo dun Durrell apátrida. O libro de Miller é coma un touro embestindo sen rumbo; unha catarse interliñada para abandonar o raciocinio literario.
Onte pola noite, canso como unha mula, esta frase das últimas páxinas tróuxome a redención do soño:
O mundo debe facerse pequeno de novo, como o era no mundo grego; o abondo pequeno como para que caibamos todos
Be First to Comment