Fantasía real como a vida mesma

Entramos na igrexa, en penumbra. Algunha raiola de luz invernal -tan escasa- entraba polas fiestras. Sabiamos ao que iamos. Subimos rápido as escaleiras do presbiterio, pero o que buscabamos desaparecera. Vin un home enorme sentado no interior da sancristía. Non nos sentiu chegar. Mantiña un cóbado apoiado na mesa, a cara inmóbil como unha pedra mirando para unha xanela vidriada.

-¿Podemos descubrilo?

Non me escoitou. Tras insistir moito, o home virou a cabeza. Miroume, fixo unha mueca distraída, pronunciou unhas frases demasiado guturais como para seren entendidas e volveu ao seu illamento no cristal vidriado. Intuín a súa aprobación.

Axeonlleime diante do altar. Non sabía como ía aquelo. Sabía que o que buscabamos estaba embaixo da mesa, detrás dese retablo. Axiña, por detrás dun escudo heráldico labrado na táboa, atopei a fisga delatora que sinalaba a existencia do discreto portelo. Agarrei o escudo pola coroa e tirei cara min. Nada. Introducín nervioso os dedos entre a fisga, desbloqueei unha sorte de cancelo e purrei para dentro. A base do altar abriuse de par en par, as dúas follas botáronse para atrás revelando un subterráneo na cabeceira da igrexa. Da escuridade, baixo esa igrexa, apareceu unha gran pedra, unha gran columna labrada, antiga coma o mundo. O famoso altar de Neptuno, punto de comezo dunha historia de dous mil anos. E, nese subterráneo, por riba do antigo altar pagán, ao fondo, ao acostumarmos a pupila á escuridade, comezamos a descubrir moedas, moedas, moedas.

Podería ser unha pasaxe de calquera novela de misterio histórico das que tan de moda estiveron estes anos. Pero é a realidade. E iso é o que nos pasou hoxe, nun paseo vespertino polo centro histórico de Padrón, ao visitar na igrexa de Santiago o famoso Pedrón no que as lendas falan que amarrou a barca de pedra do Apóstolo. O que quero recalcar é a complexa capa de significados, situacións, e a capacidade inesgotábel do país para marabillar simplemente con que deixemos que as cousas se produzan e cambiemos a óptica coa que as miramos. E, por certo, para que vexas que o lugar contado é tan real como fantastico, Makeijan fixo unha foto do momento que podes ver no interior do post