[lang_gl]Proxecto Dous Miles (3): Ascensión ao Catoute, no Bierzo[/lang_gl][lang_es]Proyecto Dos Miles (3): Ascensión al Catoute, en el Bierzo[/lang_es]

Last updated on 18 / Novembro/ 2007

[lang_gl]primeira.jpg
Gráfico 3D do macizo do Catoute en Google Earth

P1230475.jpg
Fotos: Iago e Manolo

Eu creo que todos temos unha mitoloxía persoal. Unha serie de normas sen razón que aspiramos a respectar e cumprir. Hai dous anos faleiche da miña frustrada experiencia no pico Catoute, no Bierzo. A falta de equipamento levounos a abandonar a medio camiño, cando a altura da neve xa superaba o metro e facía moi imprudente a subida á montaña. Desde aquela, souben que debía rematar o que comezara.

Así que esta fin de semana conseguimos pechar o capítulo. Subimos ao Pico Catoute, no Bierzo, no concello de Igüeña. 2117 metros de altura. Foi o terceiro cumio conseguido no noso Proxecto Dous Miles e, en realidade, o primeiro de verdá. É dicir, o primeiro que supera realmente eses dous mil metros. A subida é algo dura, pero fascinante, porque a diferencia dos picos anteriores, estas son extensións e lugares totalmente inhóspitos. Non hai camiños. Non hai máis resto de actividade humana que os montañeiros. E topografías voluptuosas de crestas, de montañas. Estamos ao sur da Montaña Leonesa, na Serra de Gistreo.

A última aldea que queda atrás, Colinas del Campo de Martín Moro Toledano, é un lugar ben conservado de casas montañesas de ensoño. Unha destas aldeas nas que esperas que anoiteza para ver como se transforman nun Belén infantil, e nos que agardas que faga frío para entrar na cantina, sentar ao carón do braseiro, e coller unha cunca de caldo entre as mans despois da ascensión, e logo deitarse nunha cama enorme arroupado en mantas pesadas. Estou namorado deste lugar sobrecolledor. A estas montañas, o mal clima deste ano rouboulles a neve, pero regalounos a cambio unha sinfonía de cores outonais e un pantone espectacular de xeoloxías e pedreiras glaciares.

10112007021.jpg

P1230472.jpg

10112007038.jpg

P1230532.jpg

P1230505.jpg

Ascéndese por un circo glaciar, que se vai estreitando, entre vales cada vez máis profundos, desolados, silenciosos.

P1230501.jpg

10112007029.jpg

Un pequeno alto no camiño. ¿Queres facer un alto e mirar ao teu redor?

Aos dous mil metros, o cordal dos grandes montes semella unha duna de area.

P1230519.jpg

10112007016.jpg

E, ao coroarmos o cumio, apreciamos as caixiñas metálicas que protexen as boas palabras dos montañeiros que chegamos ata este lugar, e deixamos as nosas, e unha referencia ao Proxecto Dous Miles tamén consignada. A enorme vista lévanos ata as chairas da meseta castelá, que se abren ao fondo, e pola outra banda, ás montañas agrestes da cordilleira cantábrica, que desde aquí tratamos de ti a ti.

10112007037.jpg

Non moita xente coñece este tesouro orográfico nin este contorno, situado a penas a trinta ou corenta minutos de Ponferrada. Pero se tiverades que escoller un lugar para sorprender, andar, comer, ben podería ser esta sucesión de fríos desfiladeiros nos que os veciños de Colinas del Campo aínda fotografían ao oso. Eu xa vos aseguro que, se neva este inverno, volveremos ao Catoute, a probarnos sobre as brancas alfombras bercianas.

Notas prácticas:


Outra ascensión ao Catoute

Outros picos do Proxecto Dous Miles
[/lang_gl]
[lang_es]
primeira.jpg
Gráfico 3D del macizo del Catoute en Google Earth

P1230475.jpg
Fotos: Iago y Manolo

Yo creo que todos tenemos una mitología personal. Una serie de normas sin razón que aspiramos a respetar y cumplir. Hay dos años te hablé de mi frustrada experiencia en el pico Catoute, en el Bierzo. La falta de equipamiento nos llevó a abandonar a medio camino, cuando la altura de la nieve ya superaba el metro y hacía muy imprudente la subida a la montaña. Desde aquella, supe que debía terminar lo que había comenzado.

Así que este fin de semana conseguimos cerrar el capítulo. Subimos al Pico Catoute, en el Bierzo, en el ayuntamiento de Igüeña. 2117 metros de altura. Fue la tercera cumbre conseguida en nuestro Proyecto Dos Miles y, en realidad, la primera de verdad. Es decir, el primero que supera realmente esos dos mil metros. La subida es algo dura, pero fascinante, porque a diferencia de los picos anteriores, estas son extensiones y lugares totalmente inhóspitos. No hay caminos. No hay más resto de actividad humana que los montañeros. Y topografías voluptuosas de crestas, de montañas. Estamos al sur de la Montaña Leonesa, en la Sierra de Gistreo.

La última aldea que queda atrás, Colinas del Campo de Martín Moro Toledano, es un lugar bien conservado de casas montañesas de ensueño. Una de estas aldeas en las que esperas que anochezca para ver cómo se transforma en un Belén infantil, y en la que esperas que haga frío para entrar en la cantina, sentar a un lado del brasero, y coger una taza de caldo entre las manos después de la ascensión, para luego recogerse en una cama enorme arropado en mantas pesadas. Estoy enamorado de este lugar sobrecogedor. A estas montañas, el mal clima de este año les robó la nieve, pero les regaló a cambio una sinfonía de colores otoñales y un pantone espectacular de geologías y canteras glaciares.

10112007021.jpg

P1230472.jpg

10112007038.jpg

P1230532.jpg

P1230505.jpg
Se asciende por un circo glaciar, que se vai estrechando, entre valles cada vez más profundos, desolados, silenciosos.

P1230501.jpg

10112007029.jpg

Un pequeño alto en el camino. ¿Quieres detenerte y mirar a tu alrededor?

A los dos mil metros, el cordal de los grandes montes parece una duna de arena.

P1230519.jpg

10112007016.jpg

Y, al coronar la cumbre, apreciamos las cajitas metálicas que protegen las buenas palabras de los montañeros que llegamos a este lugar, y escribimos las nuestras, así como una referencia al Proyecto Dos Miles también consignada. La amplia vista nos llevan incluso hasta las llanuras de la meseta castellana, que se abren a lo lejos, y por el otro lado, a las montañas agrestes de la cordillera cantábrica, que desde aquí tratamos de tú a tú.

10112007037.jpg

No mucha gente conoce este tesoro orográfico ni este entorno, situado a penas a treinta o cuarenta minutos de Ponferrada. Pero si tuviéseis que escoger un lugar para sorprender, andar, comer bien, podría ser esta sucesión de fríos desfiladeros en los que los vecinos de Colinas del Campo aún fotografían al oso. Yo ya os aseguro que, se nieva este invierno, volveremos al Catoute, a probarnos sobre las blancas alfombras bercianas.

Notas prácticas:


Outra ascensión ao Catoute

Otros picos del Proyecto Dos Miles
[/lang_es]

Be First to Comment

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará