Un clan de solitarios buscadores en Venecia

Last updated on 5 / Setembro/ 2007

maltese_venezia_2.jpg
Fragmento de Favola di Venezia, de Hugo Pratt (1977)

Non veñen por aquí pola obra veneciana de Thomas Mann, de Vivaldi ou de Giacomo Casanova. Son un clan de solitarios, e custoume recoñecelos, pero cando o fixen non saín do meu abraio. Alí estaban todos, paseando como follas en outono, por ruelas solitarias. Recoñécelos por unha marca: pinzan cun dedo páxinas da Favola di Venezia, a aventura de Corto Maltés na Venecia da infancia de Hugo Pratt; un misterioso e soturno freak que me atopei nunha calexa tras Rialto descubriume a outra modalidade: a Venecia Secreta de Corto Maltés, unha guía explicativa dos secretos prattianos da cidade. Miroume -os dous fitabamos os voladizos dunhas casas- como buscando complicidade na busca.

Estes solitarios, estas parellas están a confrontar a Venecia en cor coa Venecia en branco e negro do álbum, lendo nos trazados urbanos eses recantos secretos que Pratt debuxa nunha das súas aventuras máis íntimas. Lugares distanciados, algúns, dos grandes focos turísticos. O Arsenale. O Guetto novo. Historias de patios, fontes reinterpretadas, rúas desertas, ese orientalismo barroco que formou Venecia amando e temendo ao Turco no mesmo tempo. Dúas inglesas sentan nun Campo e os seus ollos van do álbume á realidade; se cadra, o panorama que eu vexo ermo eles téñeno cheo de cadriños, de bocados e viñetas e o mariñeiro Maltés pasea por el. Un exercicio duro, comparar a imaxinación coa realidade; unha aventura demasiado persoal: ver interese en lugares que están desprovistos, aparentemente, del. Estes buscadores visitan argumentos. Pratt deseñou álbumes de gran parquedade estética, e forzou a que o lector quen (encantado) lle escribe aromas e cores ás súas voluptuosas historias. Esta xente explora en vivo a súa lectura de Venecia.

Son turistas da súa propia imaxinación.

Outro solitario buscador examina un capitel nun patio, e todo parece envolto nun soño irreal. Esta cidade é sobre todo onírica. Se a Materia de Bretaña foi a base argumental da fantasía medieval, a Materia de Venecia inspirou, dun xeito ou doutro, boa parte da fantasía, da ciencia ficción e do imaxinario do século XX. Na túa memoria, recoñeces a Venecia en centos de mundos escritos ou ilustrados, alí onde o artista se tomou a liberdade de volver conciliar oriente e occidente e pensar en atribuladas e acurraladas Repúblicas. Pero só Pratt foi capaz de soñar Venecia desde dentro.

Be First to Comment

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará