Oh, la France!

Last updated on 18 / Agosto/ 2006

primeira_cronica.jpg

Algunhas confesións de amor pola cultura e o país francés:

1. O campo está vivísimo. As casas das aldeas impecábeis, familias enteiras cos coches novos nas granxas, nenos en bicicleta, agros coidadísimos que na beira da estrada ¡deixan un metro de respecto seu sementado de flores! A cada pouco, os agricultores franceses demostran a súa tenacidade por facer da súa agricultura un negocio: un podería parar cada cen metros e degustar algunha froita local, algún viño acabado de facer, mercar lavanda e prantas aromáticas, durmir na casa dos granxeiros e cear con eles unha potente cassoulette. Quen pense que se trata só da respiración asistida das subvencións da Unión Europea, está moi trabucado. É certo que o lobby francés en Bruxelas consegue grandes avantaxes para estes campos e granxeiros, pero non o é menos que son intelixentes, formados e inquedos emprendedores, capaces de crer enormes cooperativas, glamourosas marcas gastronómicas e figuras antisistema coma o José Bové. O Estado, ademais, non pensa no agro coma unha especie en vías de extinción.

2. ¡Os indicadores de monumentos levan ata o monumento! A enorme cultura francesa sementou o país de magníficas obras de arte e os franceses queren amosalas. Unha enorme parte delas están indicadas e moitas desbordan os cruces das pequenas estradas locais. Non hai posibilidade de perda: en cada intersección, o letreiro marca a dirección ata chegares a destino. Alí, dun xeito ou doutro, atoparás información sobre o lugar. E, aínda que o lugar estea en ruínas, non verás nin silveiras nin toxo coméndote as pernas mentres te moves polo sitio. En moitas vilas, os grupos de teatro locais argallan animacións que reconstrúen algún aspecto da historia do monumento como atraccións para turistas. Aínda que teñen un cheiriño a horterada bastante consistente, son as delicias das familias que buscan encher de tempo os eternos e aburridos seráns nos que todo o país adormece. Monumento e comunidade local continúan, ademais, comunicados.

3. As palabras: por poñer un exemplo, gourmet, gourmand (que, aínda que literalmente significa larpeiro, evolucionou ata amante da boa comida), terroir. Quedeime desta volta con esta última. Os produits du terroir. En español diríase terruño, en referencia a ese pequeno agro, coidado case de xeito artesanal, pequeno, moi vinculado aos seus labregos, matizando a terre, ou tierra. Quedeime pensando se en Galicia tiñamos unha palabra equivalente, e non puiden menos que sorrir. En Galicia, a nosa palabra terra equivale a terroir. A terra galega é toda terroir. Gústame xogar aos matices de significado entre os idiomas. Na vella Europa, aí adoitan estar as diferencias culturais.

Esta volta, marchamos para continuar coñecendo, por terceiro ano, a Francia das pequenas vilas, das fermosas comidas, dos grandes solpores, dos arrecendos a perfumes de flores. Despois de percorrer a Occitania, a Provenza e Córcega, o noso coche tomou a estrada ata Aquitania. Pasamos pola enorme extensión forestal de piñeiro das Landas, que é o bosque máis grande de Europa (e sen un só lume) e repousamos en Montalivet, no Médoc, as terras de aluvión que o río Garona foi acumulando na desembocadura, despois de Burdeos e nos que se crían algúns dos mellores tintos do mundo. Logo subimos algo máis ata o Loira, parando no Tours de San Martiño. E despois baixamos polo Périgord e a Gascuña, repousando os nosos corpos cansos no Périgueux mentres soaban saxos de Nova Orléans. As viaxes a Francia adoitan ser unha cadea de decisións arbitrarias. Todos os camiños son invitacións para sabores, lugares, bosques e conversas, moitos inesquecibles. Nos vindeiros días irei dando conta en pequenas croniquiñas.

Be First to Comment

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará